ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι πολύ κοντά στο να τριανταρισω. Όταν ήμουν στο λύκειο, η πρώτη μου "αγάπη" ήταν μια κοπέλα από το τμήμα μου. Η κοπέλα αυτή ήταν απίστευτη τόσο εμφανησιακά, αλλά κυρίως σαν χαρακτήρας. Ήμουν πάρα πολύ ντροπαλός όμως είχα βρει τελικά το κουράγιο και της είχα πει τι ένιωθα. Έφαγα ένα ωραιότατο άκυρο, το οποίο αν και θυμάμαι ότι με είχε πονέσει πάρα πολύ με βοήθησε να βελτιωθώ τότε κυρίως σωματικά. Σταδιακά θυμάμαι την ξεπέρασα καθώς ήρθαν άλλα πράγματα στη ζωή μου και κρατήσαμε μια φιλική σχέση η οποία ήρθε φυσικά, χωρίς να υπάρχουν άβολες στιγμές. Βέβαια μετά το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο χαθήκαμε εντελώς. Την είδα όμως τυχαία χθες και πω ρε παιδιά τι συνάντηση ήταν αυτή. Μιλαγαμε για κάνα τέταρτο. Είπαμε τα νέα μας και κάποια στιγμή μου λέει ότι από το λύκειο, το μοναδικό άτομο που ήθελε να έχει κρατήσει επαφές είμαι εγώ. Ένιωσα πολύ συγκινημένος γιατί αυτή η κοπέλα κάποτε σήμαινε τόσα πολλά για μένα, για κάποιον όμως που πλέον δεν υπάρχει πλέον. Σκέφτομαι ότι εάν το άκουγα τότε αυτό η καρδιά μου θα πήγαινε να σπάσει ενώ πλέον είναι απλά ένα όμορφο σχόλιο. Λίγο πριν χωρίσουμε έκανε μια περίεργη πρόταση. Να πάω από το νέο της σπίτι για καφέ. Πράγμα το οποίο δεν ξέρω εάν θα κάνω όντως εάν και θα το θελα πολύ. Τέλος αφού και η στήλη είναι για εξομολογήσεις, θα εξομολογηθώ κάτι. Μιλώντας μαζί της, αφού χωριστηκαμε, ένιωσα μια πληρότητα. Ένιωσα ότι πλέον είμαστε ισάξιοι. Στο σχολείο πάντα μου φαινόταν μίλια μακριά, κάτι άπιαστο, και όχι μονάχα ερωτικά. Ήταν τόσο πλούσια η ψυχή της, τόσο ψαγμενη για τόσα διαφορετικά θέματα και πλέον ένιωσα ότι είμαστε στο ίδιο επίπεδο.