ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπροστά μου ξετυλίγεται η διάφανη πρωινή ομορφιά της λίμνης της κυρα-Φροσύνης. Τυχαίο που μαρτύρησε και αυτή για τον έρωτα; Δεν νομίζω.Σε αυτή την πόλη όπου ήρθα πριν 10 χρόνια να σπουδάσω σε είχα γνωρίσει. Ήσουν από τους άνετους τύπους, παρά το ότι δεν είχες κάποια ιδιαίτερη ομορφιά με την κλασική έννοια. Ήξερες να φλερτάρεις και να κερδίζεις αυτή που σου άρεσε και αυτό φάνηκε. Έχοντας βγει από μια σχέση που με είχε κουράσει καθώς δεν μου πρόσφερε τίποτα που να με εξιτάρει συναισθηματικά, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι σε εκείνη τη φάση της ζωής μου θα έκανα ξανά κάτι με κάποιον μόνο αν με εξίταρε. Εξάλλου ήμουν 20 χρονών και το να βολευτώ με κάτι μόνο και μόνο για να δηλώνω δεσμευμένη ήταν κάτι που δεν θα επέλεγα ποτέ ως χαρακτήρας. Και ξεκινώ να βγαίνω πιο συχνά από ποτέ έξω. Και να γνωρίζω κόσμο, πολύ κόσμο. Αυτή η υπέροχη φοιτητούπολη είχε ούτως ή άλλως κάτι το ερωτικό στην ατμόσφαιρα. Και κάπου ανάμεσα στις γιαννιώτικες βροχές του Νοεμβρίου, εκεί που η νύχτα συναντά την ημέρα, σε γνώρισα. Με προσέγγισες άμεσα και δίχως εγωισμό, μου έδειξες ότι σου άρεσα από την πρώτη στιγμή και ότι δεν πρόκειται να σε σταματήσει τίποτα προκειμένου να καταφέρεις να είμαστε μαζί. Ήμουν πιο επιφυλακτική αρχικά, αλλά με είχε κολακεύσει ο τρόπος σου. Μέρα με την μέρα με έκανες να αισθάνομαι με κάθε σου λέξη και κίνηση ΘΕΪΚΑ, σε σημείο που ούτε κι εγώ κατάλαβα πως τα φτιάξαμε. Τι να θυμηθώ... ότι δεν προλαβαίναμε να φτάσουμε στο σπίτι από την καψούρα και όπου βρίσκαμε σκοτεινό σοκάκι ο πόθος μετουσιωνόταν σε έκσταση; Ότι δεν περνούσε λεπτό που να μην μιλάμε και να μην βλεπόμαστε εκτός από όταν είχα μαθήματα ή εσύ δούλευες; Ότι όταν σου είπα μια φορά ότι θέλω να χωρίσουμε (είχα ένστικτο μάλλον...) με παρακαλούσες εκατομμύρια φορές να μην το κάνω και ότι είσαι τρελαμένος μαζί μου; Ότι στα γενέθλιά σου είχα στείλει εγώ στο σπίτι σου μια τεράστια ανθοδέσμη και ένα cd όπου σου είχα ηχογραφήσει όλα όσα ήθελα να σου πω για να τα ακούς και τις ώρες που δεν είμαστε μαζί; Όταν ορκιζόσουν για πτυχίο σε διπλανή πόλη και ενώ σου είχα πει ότι δεν θα μπορέσω να έρθω λόγω εργαστηρίου τα παράτησα όλα και δίχως να έχω μία στην τσέπη ήρθα με οτοστόπ μόνο και μόνο για να σε δω; Θυμάμαι εκείνη την φωτογραφία που βγάλαμε μαζί... Και ξέρω ότι την έχεις κρατήσει...Όπως και το δώρο που σου είχα πάρει με όλες μου τις οικονομίες τότε...το οποίο είχα φέρει μαζί μου την επόμενη ημέρα όπου ήθελες να βγούμε γιατί είχες κάτι να μου πεις... είπα θα σου το δώσω στο τέλος. Είχαμε συναντηθεί στο δασάκι, θυμάσαι; Λίγο πάνω από το σπίτι μου. Και άρχισες να μου λες ότι ενώ με θες πολύ νιώθεις πως θες να δοκιμάσουμε να είμαστε λίγο χωριστά, ότι είμαι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβει αλλά αισθάνεσαι ότι θες να μείνεις λίγο ελεύθερος και άλλα τέτοια...κι εγώ να σε ακούω σιωπηλά και να κλαίω. Και αφού τελείωσες όσα είχες να μου πεις, σου ειπα ''οκ όπως θες'' και έβγαλα από την τσάντα μου αυτό που σου είχα πάρει. ''Συγχαρητηρια για το πτυχιο σου'' σου ειπα. Ειχες μεινει κόκκαλο. Μου ειπες να μην κλαιω και οτι δοκιμαστικα θα το δουμε, να δουμε πως θα παει το καλοκαιρι... οπου θα εμενα στην ιδια πολη γιατι ηδη δουλευα κι εγω εδω...Χαμογελασα μεσα στο κλαμα μου και σου ειπα ''δυσκολο, αν τελειωσει τωρα...τελειωνει εδω''.Και εφυγα. Και δεν θυμαμαι ποσες μερες εκλαιγα. Και ποσες φορες σε πετυχα εξω σε αλλες παρεες, με αλλα προσωπα που τους μιλουσες στο αυτι, η τις περιτριγυριζες με το ποτο στο χερι. Το παραδοξο ειναι οτι λιγο καιρο μετα ξεκινησες να με προσεγγιζεις παλι. Δεν σου απαντουσα. Και επεμενες περισσοτερο. Ωσπου σου απανταω και στο καλα φιλικο. Εσυ σαν να μην εγινε τιποτα. Εγω απομακρη -φαινομενικα, μεσα μου ελιωνα αλλα ήμουν και πολύ θυμωμένη-. Έληξα την συζητηση μετα απο δυο τρεις τυπικες κουβεντες. Ηθελες να ελεγξεις αν υπαρχει αλλος, δεν στο ξεκαθαρισα κι ας μην υπηρχε. Μετα απο 2 εβδ σε συναντω εξω χερακι χερακι με αγνωστη φατσα. Μενουμε και οι 2 κοκκαλο. Ποσο τυχαιο ε... Ημουν με την κολλητη μου κι εσυ με εκεινη.Χαιρετας εγκαρδια, με φιλας στο μαγουλο οσο εγω ειχα μεινει αναυδη. Κι εσυ τα ειχες παιξει και περιμενες να αντιδρασω. Δεν αντεδρασα, ειχα μεινει παγωμενη και το καταλαβες. Εφυγα αρον αρον, δεν θα καθομουν να παιξω την ''φιλη'' σου στο θεατρο του παραλογου. Μετα απο 1 ημερα με προσεγγιζεις ξανα, σου λεω δεν ειναι σωστο να στελνεις μηνυματα σε αλλες οσο εισαι με καποια. Μου λες ''αυτη ειναι ανεπισημη, δεν ειναι κατι σοβαρο'' και καλα αστειευομενος. Δεν βρισκω πουθενα το αστειο και σου το εκφραζω. Επιχειρεις να με προσεγγισεις ζητωντας να βρεθουμε και οτι αυτη που ειδα ειναι ασημαντη μπροστα σε οτι αισθανεσαι για μενα. Δεν σου απαντω. Αισθανομαι οτι δεν το αξιζεις. Μετα απο λιγες μερες επικοινωνεις μαζι μου λεγοντας οτι τελειωσες οριστικα με εκεινη. Σου λεω οτι δεν εχει σημασια και να μην με ενοχλησεις γιατι ειμαι με καποιον. ΤΡΕΛΑΙΝΕΣΑΙ. Αρχιζεις να με πολιορκεις καθημερινα με κλησεις, μηνυματα κλπ. Ευτυχως εχω αλλαξει σπιτι, γιατι μου στελνεις οτι εισαι απο κατω. Σε αφηνω να ωρυεσαι. Μεχρι που σταματας. Κι ενω σε γουσταρω πιο πολυ απο ποτε και ξερω πως αρκει μια λεξη μου για να ειμαστε μαζι παλι, βαζω φρενο στον εαυτο μου και προσπαθω να σε ξεχασω. Αρχιζω να βγαινω με αλλα ατομα. Πολυ πιο σοβαρα απο εσενα και πολυ πιο αξιολογα. Και καπου εκει αναμεσα γνωριζω ενα παιδι που με κανει να σκεφτω οτι αξιζει να προσπαθησω να ερθουμε πιο κοντα. Ο ιδιος ειναι αψογος και πολυ ενταξει από κάθε άποψη και μετά από 1 μήνα δέχομαι να είμαι η κοπέλα του. Δεν ειναι ομως σαν εσενα...και κανεις δεν θα ειναι σαν εσενα... το ξερω μεσα μου. Απο τη μια ακουγεται λογικο, ολοι οι ανθρωποι διαφερουμε μεταξυ μας...ομως εκεινη η χημεια... ήταν δυστυχως μοναδική.Στα μέσα κοινωνικης δικτύωσης εξακολουθεις να μου στελνεις πιο αραια...μεχρι που βλεπω οτι εισαι ξανα με εκεινη που σε ειχα δει...και λιγο πιο μετα, με αλλη... Και εσυ να μου στελνεις ενω εισαι μαζι τους...να μου λες οτι με θελεις και οτι θες να με δεις...κι εγω να σου απαντω οτι αργησες να καταλαβεις τι λαθος ειχες κανει κι εσυ να το παραδεχεσαι και να λες οτι εφταιξες...μα δεν ηθελα να σε δω ξανα...ενω μεσα μου σε ζητουσα ακομα, για ολα αυτα που δεν προλαβαμε να ζησουμε στους καποιους μηνες που ημασταν ενα. Γιατι ηξερες και ηξερα οτι εμεις οι δυο αν δεν εμπαινε εκεινη η ηλιθια ιδεα σου να φυγεις θα ειχαμε ζησει το ιδανικο. Το ονειρεμενο, το παθος απο καθε του πλευρα. Δεν προλαβαμε να το ζησουμε...Δεν το αφησες... Και γιατι αν σε εβλεπα...δεν θα αντεχα να μην πεσω στην αγκαλια σου. Η τυχη με ειχε ευνοησει επι τοσο καιρο να μην σε βλεπω... Ωσπου συναντηθηκαμε σε στιγμη που ημουν μαζι με το παιδι που ειχαμε ξεκινησει μια σχεση. Ειχες μεινει παγοκολονα. Με χαιρετησες και σου απαντησα τυπικα, απομακρυνομενη αμεσα. Μου ξαναέστειλες το βράδυ εκείνο ένα μήνυμα λέγοντάς μου πως με όποια κοπέλα και να βρεθείς, σε όλες βλέπεις εμένα. Και ότι έχεις πολλά ακόμη να μου δώσεις, που δεν πρόλαβες. Δεν σου απάντησα ποτέ. Δεν το περιμενες να με δεις να προχωραω τη ζωη μου ε; Επειδη καποτε με ειδες να κλαιω για σενα; Κι ομως... τα λάθη πληρώνονται. Και αυτό το λάθος θα το πληρώνεις πάντα. Σε είχα ερωτευτεί βαθύτατα, και μαζί σου έβγαλα τον πιο ερωτικό και εκρηκτικό εαυτό μου. Προτίμησες να τονώσεις τον εγωισμό σου θέλοντας να γνωρίσεις κι άλλες. Και όποια γνώριζες, έληξε με επικοινωνία προς το μέρος μου. Συγχαρητήρια λοιπόν για την τόσο αντρίκεια και ώριμη στάση σου ως προς αυτό που νιώσαμε.Ήρθα στην πόλη αυτή μετά από τόσα χρόνια... Πλέον μαζί με έναν άνθρωπο που διαφέρει πολύ από εσένα. Που με έκανε να θεωρήσω τον τύπο αντρών σαν τον δικό σου ό,τι χειρότερο μπορούσα να φέρω τον εαυτό μου σε επαφή. Που με έμαθε να αγαπώ, να εκτιμώ και να μαθαίνω από τα λάθη μου, να βλέπω την ομορφιά της ζωής και να μην χαραμίζω το χρόνο μου σε ανοησίες. Αυτή μου η επίσκεψη στην πόλη των φοιτητικών μου χρόνων μου θύμισε εκείνο το πάθος που ζήσαμε μαζί, από μια πιο αντικειμενική σκοπιά πλέον. Παρά το ότι με πλήγωσες, εύχομαι να είσαι καλά και να βρεις την άπιαστη ευτυχία που αναζητάς.