ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω κουρασμένη. Θέλω απλά να βυθιστώ σε μια έντονη, τεράστια απραξία. Μια διάχυτη θλίψη, αυτή τη πικρίλα που λέει πως δεν αξίζω και πολλά. Η κάθε αποτυχία πονάει.η ιδέα της αποτυχίας στοιχειώνει. Κι εγώ ζω ανάμεσα στις ιδέες μου, ίσως μονάχα και γι' αυτές. Μα δεν παίρνουν σάρκα ποτέ. Με κοιτάω στον καθρέφτη και είμαι μια παραίτηση, μια ατελής πρόζα κάποιου βαριεσςτημένου συγγραφέα που δεν ήξερε τι να με κάνει, έτσι τυχαίπου με δημιούργησε και μ΄άφησε σε μια ατέρμονη αναμονή.Είμαι πάλι ο δυστυχισμένος εαυτός μου, δεν γεννήθηκα για την ευτυχία, εκεί που οι άλλοι βλέπουν ευκαιρίες εγώ βλέπω την μονότονη ματαιότητα. Ακούω μουσική αυτή τη στιγμή, είναι η βροχή της ψυχής μου αυτή που ακούω γιατί τα μάτια μένουν στεγνά.Σιγά-σιγά θα στεγνώσει κι η ψυχή μου φοβάμαι.Πόσο ακόμη θα σηκώνομαι όταν μ' ένα φυσηματάκι πέφτω πάλι.Είμαι ευάλωτη κι ας φαίνομαι σκληρή.Νιώθω κι ας μοιάζω ασυνείδητη.Και πονάω και γι' αυτό θέλω να κάνω τους άλλους να γελάνε, και όταν ζητάω βοήθεια ντρέπομαι γι αυτό θέλω να την προσφέρω. Κι όταν αφήνω αυτό το συμπλεγματικό μου εαυτό έρμαιο μια ερωτικής απόρριψης αναρωτιέμαι τι προσδοκώ; Να με κοιτάξουν και να μ΄ αγαπήσουν πρώτοι; Να μου δώσουν αυτό που δεν έχω; Δεν ξέρω... Δεν...Ας είναι.