ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...θα μπορούσε άραγε το κουτσομπολιό να χαρακτηριστεί ψυχική διαταραχή;Όταν ήμουν μικρή πίστευα πως αποτελούσε συνήθεια αποκλειστικά των ηλικιωμένων γυναικών στα χωριά, γυναικών δηλαδή που είχαν περάσει όλη τη ζωή τους σε ένα μικρό μέρος που δεν τους παρείχε ενδιαφέροντα ή δυνατότητες και σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν εντός του νοικοκυριού της. Οπότε η μόνη διέξοδος ψυχαγωγίας μέσα στην ατέλειωτη ρουτίνα τους ήταν το κουτσομπολιό.Τώρα, ως ενήλικη γυναίκα πλέον, διαπιστώνω πως ακόμα και στην εποχή μας το κουτσομπολιό καλά κρατεί και μάλιστα όχι μόνο από ηλικιωμένα άτομα - που δεν έχουν πώς να περάσουν την ώρα τους - ούτε μόνο στα χωριά, αλλά και από άτομα ακόμα και στην δική μου ηλικία. Και μου κάνει εντύπωση αυτό, γιατί ζούμε πια σε μια εποχή που όλοι βρισκόμαστε σε ένα συνεχές τρέξιμο, η καθημερινότητά μας είναι φουλ σε υποχρεώσεις και τα προβλήματά μας πιο πολύπλευρα, οπότε πόσο νορμάλ λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί η τακτική του να παραμερίζεις τις δικές σου έγνοιες για να ασχοληθείς παθιασμένα με το τι κάνει η κόρη της γειτόνισσας ή ο συνάδερφος στην δουλειά; Για παράδειγμα, έχω ξαδέρφη που ενώ είχε το παιδί της στο νοσοκομείο, εκείνη δεν έχανε ποτέ την όρεξη να σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα, μέχρι και τους γονείς των υπόλοιπων παιδιών που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο με το δικό της.Έχω διαβάσει άρθρα που αναφέρονται στο πόσο η συνεχής ενασχόλησή μας με τα σόσιαλ μίντια παρατηρώντας τις εικονικές ζωές των άλλων, σε βαθμό που υπερτερεί όλων των άλλων καθημερινών μας δραστηριοτήτων, μπορεί κάλιστα να θεωρηθεί προμήνυμα ενός μη ισορροπημένου ψυχισμού, άρα το παραδοσιακό κουτσομπολιό πόσο διαφέρει τελικά από αυτό;