ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ απλα να σου πω πως η γιαγιά σου ειναι ΑΧΡΗΣΤΗ με ολη τη σημασία της λέξεως.Τσιφουτα και καλοπέρασακιας μου φαίνεται.Ευτυχώς η παππουδες μου ήταν πολύ καλοί.Η γιαγιά μου μας βοηθούσε οσο δεν μπορείς να φανταστείς στο σπίτι, μαγείρεμα, πλύσιμο με τον μπαξε τα καλοκαίρια, κανένα ζαρζαβατικο δεν έλειπε, και όλα αυτά τα έκανε μεχρι 90 χρονών, και απο χαρακτήρα μαλαμα (δεν το λέγαμε μόνο εμεις αλλα ολος ο κόσμος) βοηθούσε κ αυτους που δεν είχαν, να φανταστείς κρατούσε μεχρι κ τα παιδιά των γειτονων που δεν ειχαν που να τα αφήσουν. Και με την πενιχρη σύνταξη της 360€ μας έδινε 50€ τον καθένα εμένα κ τον αδερφό μου και 100€ τους γονείς μου για τα έξοδα.Γενικά ένας πολύ άξιος άνθρωπος!

Οι γενικεύσεις του στυλ ''οι παππούδες είναι καλοί'' ή ''οι γονείς είναι κακοί'', απλούστατα δεν μπορούν να τύχουν εφαρμογής σε όλες τις περιπτώσεις.

Καπως ετσι ήταν η μια απ τις γιαγιάδες μου. Κ χειρότερα μαλιστα. Μια χαρα υπαρχουν κ αυτες. Δεν ειναι ολες καλες.

Μου έχει τύχει κι εμένα με τους γονείς της μαμάς μου. Οι γονείς του μπαμπά μου οι οποίοι δόξα το θεό ζουν, ήταν χαρά τους να μας κρατάνε. Μέχρι και τώρα, που μένω στο σπίτι τους (μου παραχώρησαν τον επάνω όροφο και μένουν κάτω, είναι μονοκατοικία με δύο διαμερίσματα πάνω και κατω) μου πληρώνουν τα πάντα από τη σύνταξη τους. Νερα ρεύματα κλπ, από μόνοι τους μου το είπαν. Επειδή και οι δύο δεν έχουν σοβαρά θέματα υγείας και δεν πάνε συχνά ταξίδια όπως πήγαιναν παλιά, ότι περισσεύει, τα μοιράζουν σε όλους, μέχρι και στα δισέγγονα τους, τα παιδιά του ξαδέρφου μου, δίνουν οπότε έχουν. Κάθε μέρα με ρωταει η γιαγιά μου τι φαγητό να μαγειρέψει, για να μου αρέσει. Γενικά είναι πάρα πολύ καλοί άνθρωποι, όλη τη ζωή τους έτσι ήταν, παρά τις αντιξοότητες που πέρασαν νέοι. Οι γονείς της μάνας μου από την άλλη (ντρέπομαι που το λέω, αλλα από τότε που απεβίωσαν, ησύχασαμε) ποτέ δε μας έδωσαν χαρτζιλίκι παρόλο που επερναν τα διπλά λεφτά από συντάξεις, και όλο μαλωματα έχω να θυμάμαι από εκει. Είχαν οικόπεδα και δύο σπιτια και έλεγαν ότι θα τα μοιράσουν στη μεση στη μάνα μου και την αδερφή της. Για να μη σας τα πολυλογω, στη μάνα μου που τους έτρεχε συνέχεια στα νοσοκομεία και ξημεροβραδιαζοταν, άφησε μόνο ένα οικόπεδο, κι αυτό με το ζόρι και με μαλωματα. Όλα τα υπολοιπα, μετρητά και ακίνητα τα έφαγε η αδερφή της μάνας μου. Παραμυθιαζαν τη μάνα μου ότι θα της δώσουν τα μισά χρήματα που είχαν στην τράπεζα (μιλάμε για πάνω από 300.000ευρω) για να τους φροντίζει, που τα δικαιούταν κιολας. Η μάνα μου μέχρι και φαγητό κάθε μέρα τους πήγαινε με δικά της έξοδα και για βενζίνες. Τελικά όλα ήταν κόλπο, τα είχαν όλα ήδη γραμμένα στη θεία μου και μας δούλευαν όλους, η οποία θεία μου τους έβριζε κάθε μέρα, τεσπά από τότε που πέθαναν η θεία μου είναι σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και της αξιζει. Όταν πέθαναν δεν υπήρχε ούτε ένα ευρώ. Ενώ οι γονείς του μπαμπά μου τα τακτοποίησαν τα περιουσιακά στοιχεία τους όταν παντρεύτηκε ο μπαμπάς μου και η αδερφή του μπαμπά μου. Κράτησαν μόνο το σπίτι που μενουν, το οποίο όταν γεννήθηκα (έχω το όνομα του παππού μου) είπε ο παππούς μου ότι όταν μεγαλώσω θα μου το γράψει, ξεκάθαρα πράγματα. Το μόνο παράπονο του παππού μου είναι που δεν έχει λεφτά να μου το γράψει. Έχει κάνει διαθηκη που μου το αφήνει. Και 90 χρόνων άνθρωπος κάθε μηνα από τη σύνταξη του κρατάει λίγα λεφτά για να μαζέψει το ποσό που χρειάζεται για να μου μεταβιβάσει το σπίτι. Πέρα από τα οικονομικά αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν σταθεί ψυχολογικά σε δύσκολες καταστάσεις. Όλοι στην οικογένεια του μπαμπά μου ευχόμαστε να είναι γέροι να τους χαιρόμαστε και να μας χαίρονται. Αν πάθουν κάτι δε ξέρω πως θα το διαχειριστώ...