ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης όταν θέλω να προσεγγίσω κάποια κοπέλα που μου αρέσει. Έχει συμβεί πολλές φορές να είμαι στη στάση και να περιμένω το αστικό και να είναι κοντά μου κάποια κοπέλα και όταν συναντηθούν οι ματιές μας να μου χαμογελάσει ή με τις κινήσεις του σώματός της να μου περνάει το μήνυμα ότι περιμένει να κάνω κάποια κίνηση ή και ότι ενδιαφέρεται να με γνωρίσει και κάθε φορά σκέφτομαι τι να πω και το υπεραναλύω στο μυαλό μου, έρχεται το λεωφορείο της ή το δικό μου και χανόμαστε. Πάντα ζήλευα τα άτομα με αυτοπεποίθηση, όχι την υπερβολική σε φάση πέφτουλες αλλά αυτήν την αυτοπεποίθηση που τους κάνει να μπορούν να προσεγγίσουν κάποια κοπέλα (ή και αγόρι) και να εκφράσουν ξεκάθαρα το τι νιώθουν ή σκέφτονται, τελείως αυθόρμητα και παρορμητικά και χωρίς υπεραναλύσεις. Όσες γνωριμίες έχω κάνει ήταν είτε από εφαρμογές γνωριμιών είτε από chat rooms που άρχισα να μιλάω με κάποια κοπέλα και στη συνέχεια γνωριστήκαμε από κοντά. Από κοντά και χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, δεν έχω προσεγγίσει ποτέ κάποια κοπέλα, πάντα φοβάμαι πως θα παρεξηγήσει τις προθέσεις μου ή πως θα με απορρίψει. Όσες δε είναι με τα κινητά τους στα χέρια, εκεί αγχώνομαι υπερβολικά πολύ επειδή σκέφτομαι συνέχεια "και αν αυτή τη στιγμή που είναι με το κινητό της μιλάει με το αγόρι της ή με κάποιον τέλος πάντων;". Αν ζούσα στα '90s πιστεύω θα ήταν τελείως διαφορετικό όλα αυτά, τότε δεν υπήρχαν κινητά και διαδίκτυο οπότε ήξερες πως αν πχ προσεγγίσεις κάποια κοπέλα, αυτή δεν μιλάει με άλλους, ήταν πιο άμεση η επαφή. Πιστεύω η τεχνολογία από τότε που εισήλθε στη προσωπική μας ζωή, έφερε τα πάνω κάτω, αν υπήρχε μία μηχανή του χρόνου θα πήγαινα σίγουρα σε προηγούμενη εποχή καθώς και τότε θα υπήρχε κάποια ντροπή αλλά θα ήταν πιο φυσιολογικό να προσεγγίσεις ένα άτομο που σε ενδιαφέρει. Είμαι στα 29 και δεν έχω σόσιαλ (κανένα) , δεν μου αρέσουν καθόλου αλλά το πνεύμα της εποχής μας ωθεί όλους κατά εκεί...