ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η περίληψη μιας απίστευτης συζήτησης που έτυχε να ακούσω χτες στο αεροδρόμιο περιμένοντας για επιβίβαση:Δύο κοπέλες γύρω στα 26-27 και η μια ρωτάει την άλλη αν θεωρεί ότι ο γκόμενος της (έτσι τον είπε) είναι όμορφος. Η άλλη λέει εντάξει, καλός είναι. Και αρχίζει η πρώτη να λέει ότι όταν τελείωσε τις σπουδές της και ήταν να φύγει από την πόλη που σπούδαζε δεν είχε σχέση με κανέναν και ήταν ακόμα παρθένα και ντρεπόταν για αυτό. Αυτός (ο νυν) της την έπεφτε και εκείνη αποφάσισε να ενδώσει γιατί δεν ήθελε να είναι μόνη της. «Το ξέρω ότι δεν είναι όμορφος αλλά κάνει ο,τι του ζητήσω, δεν έχει μάτια για άλλη και δεν πρόκειται να με απατήσει» είπε εκείνη. Συνεχίζοντας είπε ότι ήταν λύση ανάγκης στην αρχή αλλά τώρα νομίζει (!) ότι τον αγαπάει. Η φίλη της είπε ότι αυτός έχει και καλή δουλειά και δεν ζορίζεται με τα χρήματα και η άλλη είπε ένα ωραιότατο «ε ναι ρε, αυτό μας έλειπε». Και μετά είπε ότι δεν άντεχε να είναι άλλο μόνη της και παρθένα.Μετά άρχισε η επιβίβαση οπότε δεν άκουσα την συνέχεια αλλά το σκεφτόμουν για πολλή ώρα μετά. Δεν ξέρω, μου φάνηκε περίεργο. Σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω μη γνωρίζοντας όλη την ιστορία και μπορεί όντως τώρα η κοπέλα να τον αγαπάει και να είναι καλά μαζί του αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως μερικοί άνθρωποι απλά συμβιβάζονται για να μην είναι μόνοι.Και όχι, δεν το λέω επειδή σύμφωνα με την κοπέλα ο φίλος της «δεν είναι όμορφος» απλά με προβληματίζει γενικά το πως οι ανασφάλειες μας σπρώχνουν σε «λύσεις ανάγκης» και ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή ένιωσα λίγο άσχημα για τον φίλο της συγκεκριμένης κοπέλας.