ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φαινομενικα δεν επρεπε να γκρινιαζω γιατι τα εχω ολα.Υγεια, σχολη, φιλες,καλη σχεση με γονειςΕχω το γνωστο θεματακι που φανταζομαι πολλοι εδω μεσα εχουν εξομολογηθει.Αλλα δε μπορω να ηρεμισω μεσα μου.Συνεχεια νιωθω οτι δεν ειμαι σημαντικη στην κοντινη μου φιλη και οτι δεν την καλυπτω συναισθηματικα.Θελω τοσο να τη ρωτησω γιατι με κανει παρεα αν οντως σημαινω κατι για αυτην η αν δεν ημουν στη ζωη της θα της εκανε το ιδιο.Μπορει να ακουγεται εγωιστικο αλλα ναι,εχω αναγκη απο επιβεβαιωση.Και αυτο δε σταματαει και ξερω οτι ειναι καταστροφικο.Αλλα ετσι νιωθω ,φυσει ανασφαλης αλλωστε.Ειναι που ειμαι 20 και ποτε δε με εχει προσεγγισει καποιος με σκοπο να με γνωρισει,να βγει μαζι μου.Δεν εχω ερωτευτει ποτε και εχω αναγκη να αγαπησω και να αγαπηθω.Αγχωνομαι οτι ειμαι μη φυσιολογικη/βαρετη και κατι κανω και ο αλλος χανει αμεσως το ενδιαφερον του. Δε ψαχνω λυση μεσα απο δω.Ξερω ηδη οτι θα μου πουν καποιοι να δουλεψω με την αυτοπεποιθηση μου η να επικεντρωθω στα θετικα μου και αλλα τετοια ''υποστηρικτικα'', απλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου μιας και δεν εχουν ολοι το χρονο να ασχοληθουν με τα ''προβληματακια''μου.