ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες εβδομάδες με έχει πιάσει πάλι ένα συναίσθημα έντονης ανησυχίας. Ειδικά τα βράδια. Ο φόβος μου είναι πως κάποια στιγμή θα με χτυπήσει πάλι μια δυνατή κρίση πανικού.Θυμάμαι εκείνη τη φορά πριν χρόνια που αναγκάστηκα να αρχίσω να βλέπω ψυχολόγο. Ετσι ήταν και τότε εβδομάδες αν όχι μηνες εντονης ανησυχίας στρες φόβοι εγκατάλειψης (πως θα χάσω τη μητέρα μου) και κλάμματα.Μέχρι που ένα βράδυ έσκασε. Δεν θέλω να αρχίσω να βλέπω π'αλι την ψυχολόγο μου. Να ξαναμπω σε αυτό το λουκι. Νομίζω πως ξέρω απο που ξεκινούν όλα. Απο την ομοφοβία μου. Είμαι γυναίκα, αλλά έχω αποφασίσει μετα το χωρισμό μου απο άλλη γυναίκα να μείνω για πάντα μόνη μου, γιατι δεν μπορώ να διαχειριστώ την ομοφυλοφιλία μου. Δεν νιωθω καλά με αυτό και υποφέρω όταν είμαι σε σχέση. Ετσι προσπαθω να μένω μακριά απο όλα αυτά και οταν κοιλάω πάλι πχ μπαίνω σε σελίδες στο ιντερνετ ή μιλάω με γυναίκες διαδικτυακά πάλι υποφέρω. Και αυτή η τεράστια μοναξιά πάλι με κάνει να υποφέρω. Γενικά υποφέρω πολύ στη ζωή μου, αλλά έχω μάθει πλεον να το κρύβω. Προσποιούμαι πως είμαι καλά στη δουλειά και μετά έρχομαι σπίτι όπου είμαι ο άρρωστος εαυτός μου. Φοβάμαι μήπως σκάσει πάλι. Αμα πάρω μια νέα δουλειά θα πρ'επει να μετακομίσω σε άλλη πόλη τελείως νέα αρχή και με φοβίζει πολύ. Φοβάμαι πως θα χειροτερέψει το στρες και η ανησυχία και θα τα χάσω το αργότερο τότε. Είναι σαν μέσα μου να υπάρχει συνεχώς μια αναταραγμένη θάλασσα. Ενα αίσθημα συνεχης νευρικότητας και αναταραχής, ενω δίνω την εντυπωση ενος πολύ νορμαλ και σίγουρου γεμάτου αυτοπεποίθηση ανθρώπου. Προσπαθώ να την κοντρολάρω, αλλά δεν ξέρω για πόσο θα το καταφέρνω ακόμα.Το σπίτ είναι το μέρος οπου μπορώ να είμαι ο άρρωστος εαυτός μου. Αλλά φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να το ελέγξω πάλι. Αυτά