ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 3 χρόνια, από τότε δηλαδή που παντρεύτηκα, ζω με τον άντρα μου στο σπίτι που είχε ο ίδιος από πριν με γνωρίσει, και στο οποίο συγκατοικούσαμε 2 χρόνια πριν παντρευτούμε. Στις αρχές της σχέσης μας δυστυχώς μου συνέβη να χάσω τη μητέρα μου και επειδή ο αδερφός μου μένει σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς αλλά και επειδή η δουλειά του άντρα μου το επιτρέπει (έχει ορισμένες νυκτερινές βάρδιες κάθε μήνα), όταν δούλευε ο άνθρωπός μου νύχτα, έμενα στο πατρικό μου όπου μένει ο μπαμπάς μου πλέον μόνος. Ευτυχώς είναι καλά στην υγεία του και μπορεί να εξυπηρετείται στα πάντα, αλλά εννοείται πως βοηθούσα σε οτιδήποτε. Εμείς μένουμε στο κέντρο της πόλης και ο μπαμπάς σε περιοχή πιο προαστειακή. Με λεωφορείο ή αυτοκίνητο είναι 20 λεπτά απόσταση.Από τότε που παντρεύτηκα όμως και γενικά ανέλαβα προσωπικά το νέο μου σπίτι, μου είναι κάπως δύσκολο να πηγαινοέρχομαι και να κοιμάμαι στο πατρικό μου 2-3 φορές την εβδομάδα όπως παλιότερα. Εννοείται πως ο πατέρας μου δεν μου το ζήτησε ποτέ, απλά το έχω πλέον μειώσει στη 1 φορά την εβδομάδα. Ενδιάμεσα 2 φορές την εβδομάδα επιδιώκουμε να τρώμε μαζί με τον μπαμπά μου, απλά μιλώ για το θέμα του να κοιμηθώ στο πατρικό μου. Κυρίως όταν μαζεύονται δουλειές στο νέο σπίτι μου ή έχω άλλες υποχρεώσεις, πραγματικά αισθάνομαι ότι δεν έχω το κουράγιο να μαζέψω ρούχα κλπ και να πηγαινοέρθω πάλι. Συν το οτι καθε δευτερο Σ/Κ πηγαινουμε στο χωριο του συζυγου για να δουμε και εκει τους γονεις του που ειναι ηλικιωμενοι. Μήπως είμαι λάθος σε αυτό; Μήπως να αισθανθώ τύψεις που δεν πηγαίνω πια όπως παλιά στο πατρικο μου για να κανω παρεα στο μπαμπα; Εξαλλου και τα βραδια που μενω μονη σπιτι οταν δουλευει ο αντρας μου περναω πραγματικα ωραια, βαζω ενα κρασακι, διαβαζω ενα ωραιο βιβλιο ή βλεπω ταινίες, κλπ. Απλά με έχει κουράσει αυτό το πηγαινέλα των τελευταίων 5 χρόνων, και το τελευταίο 6μηνο το έχω πλέον αραιώσει (ως προς το θεμα του να κοιμηθω εκει μονο). Θα ειναι υπερβολικο να σταματησει αυτο καποια στιγμη; Η να γινεται πολυ αραια εστω;