Θλιψη για αυτο που συμβαινει στην Ευβοια, για τους ανθρωπους - μικρους και μεγαλους-που αναγκαστηκαν να εγκαταλειψουν τα σπιτια τους, που εχασαν καποιοι απο αυτους τα σπιτια τους, τους κοπους και τους αγωνες τους. Και ποσο δυσκολο πρεπει να ειναι να τα εγκαταλειψεις ολα, γνωριζοντας πως ισως δεν τα ξαναβρεις εκει που τα αφησες. Και μετα θα πρεπει να ζεις σαν μεταναστης-για ποσο καιρο αραγε-σε γυμναστηρια, ξενοδοχεια-... Το θετικο ομως ειναι πως εισαι ζωντανος, η ζωη θα ξαναπαρει τον δρομο της. Και το λεω απο προσωπικη εμπειρια καταστροφης. Η πικρα παντα θα μενει οπως και μια ελπιδα πως η ζωη κατι μας χρωσταει υστερα απο αυτο που μας πηρε αδικα!