ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω κουραστεί να βλέπω γυναίκες γύρω μου να κλαίγονται για τις αποτυχίες τους σε σχέσεις, γάμους, φλερτ.Όχι επειδή έχουν αποτυχίες (όλες έχουμε, είχαμε, θα έχουμε) αλλά επειδή όταν σου συμβαίνει διαρκώς, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Και όταν δεν κάνεις τίποτα για να το βρεις και να το διορθώσεις και βολεύεσαι με την κλάψα και την μιζέρια, είσαι άξια της μοίρας σου.Οι γυναίκες (φυσικά όχι όλες) στις μέρες μας δεν έχουν μέτρο. Είναι των άκρων. Δεν ξέρουν να φερθούν. Δεν έχουν αυτοεκτίμηση, δεν είναι ικανές να προκαλέσουν θαυμασμό στον άντρα. Και ο άνδρας για να σε κυνηγήσει (όχι απλά για να σε γ@μ....), πρέπει να σε ΘΑΥΜΑΣΕΙ.Και πες μου πως θα το κάνει αυτό, αν είσαι ένα άτομο που δεν έχει καμία απολύτως φιλοδοξία και βλέπει σε εσένα μια υποψήφια σύζυγο που θα κρεμαστεί από τα @ @ του και θα ζει παρασιτικά εις βάρος του; Και από την άλλη, πως θα θαυμάσει μια γυναίκα, που ζει και "τρέφεται" μόνο από την καριέρα, την φιλοδοξία, την εξουσία και τίποτε άλλο; Πως θα εμπνεύσει τρυφερότητα μια τέτοια γυναίκα;Εκεί κάπου το χάσαμε. Ανάμεσα στα δυο άκρα.Η αλήθεια λοιπόν, βρίσκεται κάπου στην μέση.Δυτική κουλτούρα στην δουλειά, ανατολίτισσα στην σχέση.Και με το δεύτερο δεν εννοώ δουλάρα. Εννοώ να φροντίζεις -όσο μπορείς- το σπίτι σου, να θέλεις να φροντίζεις τον άνδρα σου, όχι από υποχρέσωση αλλά από αγάπη. Ακόμα και η μαγειρική, πράξη αγάπης είναι. Να είσαι ανθρώπινη. Να μην φοβάσαι να δείχνεις ευάλωτη. Να μην νιώθεις κόμπλεξ να κουρνιάσεις σαν γατάκι στην αγκαλιά του. Να μην τον ευνουχίζεις. Να δείχνεις ότι τον σέβεσαι και να τον σέβεσαι.Έτσι θα σε σεβαστεί κι εκείνος.Μόνο με τέτοιες βάσεις, βρίσκεις αυτόν που πρέπει να βρεις και που θα σου αξίζει και θα του αξίζεις.Λέαινα στην δουλειά, γατάκι σπίτι.