ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η οικογένειά μου είναι σε μια σχετικά καλή οικονομική κατάσταση. Και όταν λέω καλή κατάσταση εννοώ πως ακόμα τα βγάζουμε πέρα (με σκληρή δουλειά πάντα). Ανέκαθεν νομοταγείς πολίτες οι γονείς μου. Για εμένα η καλή οικονομική κατάσταση είναι ένα σπίτι και φαγητό. Όσο μας θυμάμαι εμένα και την αδερφή μου μικρά, φορούσαμε ρούχα απο δεύτερο χέρι μα πάντα καθαρά. Η μαμά, ο μπαμπάς και η γιαγιά φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα. Είχαμε πολλά παιχνίδια και κάθε μέρα ένα πλούσιο τραπέζι γεμάτο φαγητά. Σαν παιδί είχα υπέροχα χρόνια. Σήμερα πήγα στο σούπερ-μάρκετ να αγοράσω κάτι υλικά για να μαγειρέψω κάτι. Έψαχνα για μανιτάρια κονσέρβα, βασικά έψαχνα για τα καλά μανιτάρια και όχι τα "φτηνά". Κατέληξα στην πιο ακριβή κονσέρβα τελικά (2,80) λόγω έλειψης εμπιστοσύνης προς τις άλλες. Ξέρω και γω; Οι παραξενιές μου. Πήρα και τα υπόλοιπα, πλήρωσα και βγήκα έξω. Εκεί άρχισε ο πανικός μου... με τις σακούλες στα χέρια και ενώ περπατούσα προς το αμάξι βλέπω έναν κύριο να μιλάει με ένα μικρό αγοράκι. Ο κύριος κάπνιζε και του μίλαγε χαμογελαστά, το αγοράκι ήταν εκεί για να του ζητήσει λίγα χρήματα αλλά του χε πιάσει την κουβέντα και του έλεγε ιστορίες ενθουσιασμένο. Στο μυαλό μου έφερα τα παιδικά μου χρόνια. Σκεφτόμουν τον ενθουσιασμό που ένιωθα κάθε φορά που έλεγα μια ιστορία σε κάποιον μεγαλύτερο, μου ήρθαν σε κλάσματα του δευτερολεπτου μνήμες από ανθρώπους που παρατηρούσα ή θαύμαζα. Ένιωσα με λίγα λόγια αυτό το συναίσθημα του να 'σαι μικρός, περίεργος, παρατηρητικός, πολυλογάς, ενθουσιώδης, αθώος. Ένιωσα σαν να μπήκα στο σώμα του μικρού. "Μερικά παιδιά γεννήθηκαν τυχερά, η μοίρα καθόρισε το που θα γεννηθούν και το πως θα μεγαλώσουν" είπα από μέσα μου. Εγώ και αυτό το αγοράκι δεν είχαμε τίποτα κοινό. Εγώ στην ηλικία του βούλιαζα μέσα στα ροζ μου κουκλόσπιτα και κοιμόμουν σε ευωδιαστά σεντόνια και αυτό ίσως να μην έχει καν μια παλιοκουβέρτα για να σκεπαστεί. Κι όμως. Έχω τόσα κοινά με αυτό το παιδί. Όλα τα παιδιά έχουν τα ίδια μάτια και τις ίδιες σκέψεις. Όλα τα παιδιά έχουν να μας πουν πολλά για τον κόσμο που η μοίρα διάλεξε να μεγαλώνουν. Τόσα κοινά λοιπόν στην ψυχή των παιδιών και τόσες διαφορές στην καθημερινή ζωή... και τότε έσκυψα το κεφάλι-το φλεγόμενο κεφάλι εκείνη την στιγμή-και κόιταξα τις σακούλες με τα ψώνια. Άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν σαν τρελά. Για κάποιο λόγο γέμισα τύψεις που εγώ διάλεγα την πιο ακριβή κονσέρβα μανιταριών μην πάει και με πονέσει το στομάχι μου την στιγμή που άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν από τους πιο φριχτούς πόνους, αυτούς της ασιτίας. Άρχισα να κλαίω μόνο και μόνο επειδή αγόρασα τρόφιμα. Ένιωθα άσχημα που έχω ενώ τόσοι άλλοι δεν έχουν. Από εκείνη την στιγμή δεν έχω ηρεμήσει, βουρκώνω, σκαλώνω, αναστενάζω. Είναι λογικό να έχω τύψεις επειδή έζησα καλά σαν παιδί ή επειδή αγόραζα τρόφιμα; Όχι. Σίγουρα όχι. Το να βοηθήσω οικονομικά τέτοιου είδους παιδιά μην το προτείνετε. Με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα εμείς. Κοιτάζω να δίνω ρούχα και παιχνίδια. Το κάνω τρεις φορές τον χρόνο. ....ηθικό δίδαγμα;...η πολύ ευαίσθητη ή τρελή!