ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από το δημοτικό και μέχρι την Τρίτη λυκείου έκανα κολλητή παρέα(τα περισσότερα χρόνια) με μια ξαδέρφη μου (ήμασταν στο ίδιο σχολείο ). Όμως από το γυμνάσιο και μετά άρχισε να είναι αρκετά ανταγωνιστικη κυρίως στο σχολείο. Σε όλο το δημοτικό ήταν νορμάλ και από το γυμνάσιο άρχισε αυτός ο άτυπος '' ανταγωνισμος''. Με τα μαθήματα, τι βαθμό έγραψα και τι εκείνη, αν θα σηκώνει τη σημαία, ακόμα και μετά τις πανελλήνιες ποιανης η σχολή είναι καλύτερη. Η αλήθεια είναι ότι εμένα η ιδέα της σημαίας δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα αλλά ο τρόπος που το έκανε με έβαζε και μένα σε αυτό το ανταγωνιστικο τρυπακι. Γενικά ήταν αυτό το στυλακι, να βγαίνει από πανω υποβαθμιζοντάς σε κατά κάποιο τρόπο. Όλο αυτό λοιπόν ενώ τότε δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα, μου δημιουργούσε υποσυνειδητα ίσως το φόβο ότι αυτό θα το κάνει πάντα, δηλαδή ότι όταν πάω να κάνω κάτι θα τη βρίσκω μπροστά μου. Όταν πήγαμε πανεπιστήμιο ξεκοψαμε, γιατί κι εκείνη απομακρυνθηκε αλλα κι εγώ δεν ήθελα πολλά πολλά πια, όμως κάποιες στιγμές(ευτυχώς λίγες κυρίως όταν τη βλέπω κάπου) ακόμα και τώρα πιάνω τον εαυτό μου να αγχωνεται μην συμβεί κάτι. Πχ αγχώνομαι αν κάποιος που παίζεται κάτι με εμένα, μην του στείλει αυτή και τέτοια. Και λίγο τα βάζω με τον εαυτό μου οταν μπαίνω σε αυτό το τρυπακι και δεν ξέρω πως να το ξεπερασω..