ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τι ασφυκτική που είναι η ζωή.τι τεράστια ασφυξία.δεν γεύομαι παρά μόνο τις ηδονές που μπορώ να ελέγξω.δεν αφηνόμαστε πια ούτε στον έρωτα.τι μουντή ασφυξία.τα καλοκαίρια περνούν στεγνά καυλωμένα κι οι χειμώνες υγροί σε ανηδονία.αν μπορούσα να εκσφενδονίσω τη θλίψη μακριά. ένας άλλος γαλαξίας ίσως τη χρειαζόταν τη θλίψη μας, πλήξη μας ή δεν-ξερω-γω-τι. την επίπλαστη πλήξη που προκύπτει απ’ το φόβο του φόβου, του κενού, της απώλειας, απόρριψης, φθίνουσας φύσης των πραγμάτων.ασφυξία.ασφυκτικά γεμάτη ζωή, πνίγεται με τα χέρια της που μέσα σ’ αυτό το σωρό των πραγμάτων παρέμειναν άδεια.σήμερα παρέδωσα τα όπλα μου και τον εγωισμό μου στον διαχειριστή της πολυκατοικίας.ψάχνω τρόπους να φύγω.για λίγο.θα επιστρέψω όταν δεν θα ‘χω πια πρόσωπο, όταν θα ‘μαι ένας απ’ όλους, χωρίς «ποιος» και λοιπές ιστορίες. όταν η ιστορία μου θα αυτοσβηστεί μες στη σκόνη του χρόνου.όταν πια ο ψυχρός χώρος μεταξύ των ανθρώπων δεν θα ορίζεται απ’ τη ζωή.τότε να ‘ρθεις ν’ ακούσουμε ηδονικά μπλουζ.θα σου στάξω στο στόμα μια στάλα κρασί και θα χύσεις.θα ‘ναι απλό.θα μιλάμε με όρους που ούτε υπάρχουν.θα φτιάχνουμε λέξεις.θα ‘σαι η μάσκα μου.θα ‘μαι η μάσκα σου.η ζωή μια τεράστια ασφυξία.