ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 5 χρόνια εχω ορισμένα συμπτώματα από κρίσεις πανικού που με ταλαιπωρούν αρκετά στη ζωή μου παρόλο που είμαι μόνο 20 χρονών. Για να μην γράφω πολλά θα δώσω ένα απλό παράδειγμα:συμβαίνει κάποιες φορές να είμαι μέσα σε λεωφορείο και να μην μπορώ να πάρω αναπνοή ή και να νιώθω ότι θα λιποθύμησω όταν βρεθώ με κόσμο. Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ καταπιεστική και πιστεύω ότι αυτό συνέβαλε καθοριστικά στο να γίνω αγχωμένη ενήλικας. Έχω πάει σε ψυχολόγο και έχω κάνει θεραπεία με ομοιοπαθητικά που όμως είχαν βραχυπροθεσμα αποτελέσματα στο πρόβλημα μου. Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι με έναν άνθρωπο που υπεραγαπω και με στηρίζει στα πάντα. Από την ώρα μου έμαθε το πρόβλημα μου στέκεται δίπλα μου και με συζήτηση και υπομονή κάνει τα πάντα για να το ξεπεράσω. Τα ενθαρρυντικά του λόγια και η αίσθηση πως δεν πρόκειται να με παρατήσει ή να μη με αγαπάει επειδή καμιά φορά μπορεί μια ζαλάδα μου να μας χαλάσει την έξοδο έχουν ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση στην ψυχολογία μου και στην αυτοπεποιθηση μου με αποτέλεσμα τα συμπτώματα μου εδώ και κάποιους μήνες σταδιακά να έχουν σχεδόν υποχωρησει και να νιώθω πως ξαναβρίσκω ουσιαστικά τον εαυτό μου. Υπάρχει περίπτωση να έχω όντως καταφέρει να ξεπεράσω με αυτόν τον τρόπο τ πρόβλημα ή τα συμπτώματα σύντομα θα επιστρέψουν χωρίς ειδική βοήθεια? Φοβάμαι τόσο πολύ μην ξαναγίνουν όλα ανυπόφορα όπως πριν.Διαβάζω παντού ότι τέτοιου είδους διαταραχές μόνο με φάρμακα και ψυχοθεραπεία περνάνε. Κι όμως σε μένα η αγάπη είχε πολύ πιο άμεσα αποτελέσματα...