ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάρτα μανούλα με μια ευχούλα απ' την ψυχη.....Πολλές φορές η αδερφή μου μου λέει ότι με έχει καταστρέψει η μνήμη μου. Εκείνη όμως τη στιγμή τη θυμάμαι πάντα. Ήταν η γιορτή της μητέρας Μάιος 1980. Πήγαινα στο νηπιαγωγείο και η κυρία Δέσποινα είχε δώσει σε όλη την τάξη από ενα λουλούδι το οποίο θα το μαδούσαμε τραγουδώντας το παραπάνω τραγουδάκι και θα πετούσαμε τα πέταλα του προς την κατεύθυνση που βρίσκονταν οι μητέρες μας. Όταν ξεκίνησα το τραγούδι κοίταξα πίσω μου και είδα ενα συμμαθητή μου το Δημήτρη ο οποίος τραγουδούσε διστακτικά και δεν έκανε την κίνηση που έκαναν τα άλλα παιδιά. Η μητέρα του δίπλα στη δική μου του χαμογελούσε. Μια εικόνα που αμφιβάλλω αν θυμάται και ο ίδιος. Εχθές ήταν η κηδεία της μητέρας του Δημήτρη. Ο θάνατος αυτός σαφώς δεν επηρέασε την οικογένεια μου ούτε τη ζωή μου. Μου έφερε στο μυαλό όμως εκείνη τη σκηνή που τόσα χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω. Μου έφερε στο μυαλό κάποια παιδικά πάρτυ στο σπίτι του με τα πετυχημένα γεύματα της μητέρας του, ασήμαντα ίσως πράγματα αλλά τόσο ευχάριστα σαν αναμνήσεις.Επειδή στην κηδεία της ντράπηκα να κλάψω κι επειδή δεν τολμάω να μοιραστώ με κανέναν τις αναμνήσεις αυτές για να μη μου πει πως ότι θυμάμαι χαίρομαι θα ήθελα να τις μοιραστώ με αγνώστους. Και να πω στην αγαπημένη καλόβολη εκείνη γυναίκα ένα τελευταίο αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ωραίες στιγμές που πέρασα σαν παιδί στο σπίτι της