ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν γίνεται άλλο αυτό. Δεν μπορεί να συνεχιστεί... Κάποιος πρέπει να έρθει και να με βγάλει από τον βούρκο στον οποίο έχω βουλιάξει για να ανασάνω λίγο... Σπουδάζω στην Θεσσαλονίκη σε μια ιδιωτική σχολή. Είμαι 18 στα 19 και δεν έβλεπα την ώρα να έρθω για να αρχίσω μια καινούρια ζωή. Και τώρα, με την πρώτη ευκαιρία γυρνάω πίσω στο χωριό μου για ΣΚ και αν γινόταν και για 1-2 βδομάδες να ηρεμήσω λίγο.. Ο λόγος; Οι παρέες. Σαν φοιτήτρια, πιστεύω αν δεν έχεις αυτό δεν έχεις σχεδόν τίποτα. Αρχικά λέω χρόνο θα θέλουν τα παιδιά, θα τους τον δώσω. Τώρα όμως όχι. Απλά δεν θέλουν. Δεν θέλουν να κάνουμε παρέα και έξω από την σχολή. Οι δύο είναι μέσα από Θεσσαλονίκη με τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους, τις παρέες τους... Απλά στα πρωινά τους προστέθηκε και η σχολή. Η άλλη κοπέλα είναι από Βέροια, δίπλα σχεδόν, ένα τσιγάρο δρόμος με το κτελ... Τις έχω πει αρκετές φορές να βγούμε αλλά η ανταπόκριση ήταν μηδενική. Τώρα πλέον έχω σταματήσει τις προσπάθειες... Ευτυχώς έχω εδώ την αδερφή μου και την ξαδέρφη μου και βγαίνουμε λίγο γιατί αλλιώς δεν θα παλευόταν. Αλλά τι να το κάνω αυτό; Εγώ θέλω να πατάω στα ποδια μου, όχι να κρατιέμαι από τους άλλους. Βλέπω φωτογραφίες και check in σε μαγαζιά από φοιτητές και ζηλεύω... Όλους τους ζηλεύω! "Θα βρεις άλλες παρέες" μου λένε... Αλλά δεν το πιστεύω. Όλοι έχουν κάνει τις κλικες τους. Δεν είμαστε πανεπιστήμιο να έχω να διαλέξω ανάμεσα σε 350 παιδιά. Όσοι είστε φοιτητές και μπορείτε να βγαίνετε, να το κάνετε. Δεν είναι δεδομένο.