ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητή εξομολογούμενη, θα σου απαντήσω. Εκφράζω μόνο τον εαυτό μου, αν και δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να ταυτίζονται πολλοί και πολλές μαζί μου. Θα απαντήσω και μετά θα σωπάσω. Στα 25 μου χρόνια, ναι, θα ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί σου. Αρχικά, θα μέναμε μαζί για ένα διάστημα,θα προσπαθούσαμε να γνωριστούμε σωστά και να περάσουμε καλά και θα αποταμιεύαμε. Μετά, μάλλον θα φέρναμε στον κόσμο ένα μωράκι και θα το μεγαλώναμε, προσπαθώντας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Και τώρα η πραγματικότητά μου (και μάλλον επίσης πολλών άλλων): δεν έχω δικό μου εισόδημα και ντρέπομαι γι'αυτό. Παλεύω καθημερινά να μορφωθώ και να περάσω στο μεταπτυχιακό, που μου χρειάζεται, για να εργαστώ στο αντικείμενό μου και ν'αποκτήσω μια αρχική ανεξαρτησία. Έστω ότι αυτό ξεπερνιέται, εμείς τα βρίσκουμε και κάνουμε και παιδί: στην Ελλάδα θα το μεγαλώσουμε; Θα θέλουμε να το κάνουμε ευγενικό κι οι συμμαθητές του θα λένε “μαλάκα-μαλάκα” όλη μέρα. Θα θέλουμε να το κάνουμε ανεξάρτητο και θα βλέπει τις μανάδες των συμμαθητών του να σαμαρώνονται τις τσάντες των παιδιών. Θα θέλουμε να τρώμε σωστά και τριγύρω του θα βλέπει γεμάτα σουβλατζίδικα. Θα θέλουμε να του δωσουμε Παιδεία και στο σχολείο δεν θα έχει βιβλία (κι ούτε καθηγητές ώρες-ώρες). Θα θέλουμε να του ενσταλάξουμε οικονομική και πολιτική σκέψη και θα μεγαλώνει σε ανεγκέφαλες κυβερνήσεις. Εν ολίγοις, θα θέλουμε να το κάνουμε Άνθρωπο και μονίμως θα βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με όλα τα τριγύρω. Για όλα αυτά λοιπόν, δεν θα ξεκινούσα οικογένεια στην Ελλάδα, όσο κι αν σ'αγαπούσα. Το άλλο κομμάτι: πώς θα σε γνωρίσω; Με τις σπουδές, τις εργασίες, τις αλεπάλληλες μετακομίσεις και τη ζωή στο εξωτερικό, τα σχέδια επιβίωσης (πρωτ'απ'όλα της δικής μου), η μοναξιά έχει γεμίσει την (κατ'ευφημισμό) κοινωνική μου ζωή. Έχω μάθει την γλώσσα της εκεί χώρας άπταιστα και θα κάτσω να ξεσκίζομαι εδώ κάτω; Όλοι εμείς οι 25-30 που ζούμε μες στην μοναξιά, πώς νομίζεις ότι μείναμε μπουκάλες; Προσπαθώντας να επιβιώσουμε. Δεν μου ξεσκίζει την καρδιά η μοναξιά νομίζεις; Δε θέλω να κάνω σεξ, να ευχαριστηθώ τα νιάτα μου, να κονιορτοποιηθώ εντελώς στην ηδονή, όπως ακούω τους γείτονές μου να κάνουν; Θέλω. Για πόσο όμως; Και πού θα βγάλει αυτό; Αργά ή γρήγορα, θα έρθει το αεροπλάνο και θα με πάει στη χώρα που έμαθα κι εμπιστεύομαι πλέον περισσότερο απ'αυτήν εδώ. Μέχρι τότε θα υποφέρω, θα είμαι μόνος, θα παλεύω και ΟΤΑΝ φτάσω πάλι εκεί, θα εγκατασταθώ και ΤΟΤΕ θα κάνω οικογένεια. ΤΟΤΕ θα κάνω σταθερή ζωή. Η σταθερή σχέση θέλει σταθερό τόπο κι εγώ, αυτήν τη στιγμή, είμαι πνευματικά “αλλού”. Να σε γνωρίσω και να κάνουμε σχέση για να καταλήξει σε τέτοιου είδους δίλημμα; Κρίμα απ'το θεό (είμαι κι άθεος). Μήπως έχω άλλωστε το δικαίωμα να κάνω αναζήτηση “Ζητείται σύντροφος αορίστου χρόνου;”. Όχι. Επομένως, μην ρωτάς πού είμαστε. Μπροστά σου είμαστε. Θέλουμε όμως να κάνουμε τα πράγματα σωστά κι όχι με φλου τρόπο, γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να ζούμε στο επίδομα μια ζωή. Κάποια στιγμή το πορτοφόλι του μπαμπα θα στερέψει και τότε θα πρέπει να έχουμε ήδη εξασφαλιστεί- όχι να πάρουμε στο λαιμό μας κι εσένα (παρ'όλες τις καλές προθέσεις) και το παιδί που φέραμε ηθελημένα στη ζωή, χωρίς να μπορούμε να του προσφέρουμε αληθινή Ζωή. Τώρα, το πόσο μπορεί να υποφέρει ένα αγόρι ή ένα κορίτσι στα 25, χωρίς σεξ, χωρίς εμπειρίες, χωρίς δυνατότητα να ζήσει ανεξάρτητα ακόμα, χωρίς να θυμάται ΚΑΝ πώς είναι να σε αγγίζει ένα χέρι άλλο από το δικό σου...σε αφήνω να το φανταστείς...αν μπορείς. Ελπίζω να μην μπορέσεις, γιατί θα πονέσεις αφάνταστα. ΚΑΠΟΤΕ...κάποτε...θα βρω κι εγώ τη θέση μου στον κόσμο...και θα γνωρίσω κάποια σαν κι εσένα και θα κάνουμε οικογένεια...τώρα όμως...δεν γίνεται. Αυτά, τίποτ'άλλο.Υστερόγραφο: "Can you release the pain and never speak again?" https://www.youtube.com/watch?v=o1r-GxsS6L4