ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσπαθώ να βλέπω την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και να γίνομαι πιο δυνατή απέναντι σε ότι με ρίχνει και με δυσκολεύει. Όμως αυτό που έχω συνειδητοποιήσει τα τελευταία χρόνια είναι ότι η ζωή μου στην οικογένεια που έχω γεννηθεί είναι συστημικά κακοποιητική. Με ύπουλο τρόπο βέβαια καθώς όλα πάντα συνέβαιναν εσωτερικά της "οικογένειας" και στόχος ήταν ποτέ να μη μαθευτεί ή μοιραστεί κάποια πληροφορία πίεσης ή οτιδήποτε άλλο φέρνει δυσχερή εικόνα για τους γονείς και τη δουλειά που κάνουν. Μεγάλωσα έτσι και με την ενηλικίωση μου ξεκίνησα να καταλαβαίνω πόσα επίπεδα είχαν χτίσει αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου. Από το ότι μου μάθανε να υποφέρω κρυφά, γιατί δε πρέπει να μοιράζομαι κάτι πολύ προσωπικό που μας κάνει να φαινόμαστε κακούς, στο να βρίσκομαι συνέχεια σε μια θέση όπου πάντα έχω άδικο. Πάντα ήμουν λάθος σαν παιδί αν έκανα κάτι που τους "ενοχλούσε", ήταν η ιδέα μου πως μου φέρονται άσχημα, πώς ξεχωρίζουν εμένα και τον αδελφό μου ( ένα αγόρι) σε ανησυχητικό βαθμό, ότι δε θα με ακούσουν γιατί δε ξέρω τι λέω, στο ότι δε ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου μεγαλωντας. Διαρκώς μια συνθήκη του ότι δεν πρέπει να έχω ούτε αρκετά αλλά ούτε τα βασικά. Σε μια οικογένεια που πρίν τη κρίση, υπήρχε μια καλή οικονομική κατάσταση, στερουμουν βασικά προνόμια σε σχέση με τον αδελφό μου και "έτρωγα" πολλές παραπάνω τιμωρίες με επιπτώσεις ως μεγαλύτερη και πιο σκληρή. Παιδάκι 7 ετών, είχαν το θράσος να το αποκαλούν επίθετα όπως σκληρό. Στερήθηκα πολύ αγάπη από μαμά, μπαμπά που κατάλαβα ότι ακόμα κ τώρα μερικές φορές τη ψάχνω και προσπαθώ να τη κερδίσω, μάταια. Το αποτέλεσμα μεγαλωντας επειδή ήμουν αρκετά παραμελημένη ήταν να στραφω στον εαυτό μου και να δημιουργήσω ένα δικό μου κόσμο, επιβίωσης περισσότερο και όχι ζωής και διασκέδασης όπως ένα παιδί στην εφηβεία και μετέπειτα. Οι γονείς μου είχαν παρατηρήσει ότι τα βγαζα πέρα μόνη μου και μου αραδιαζαν κι άλλα θέματα της σχέσης τους, ( έπεφτε πάνω μου όλη η δυσκολία που είχαν μεταξύ τους και τα νεύρα) αλλά και όσα δεν τόλμαγαν πλέον να πουν στο γιο τους καθώς είχε μεγαλώσει σε ένα αρκετά ασυνείδητο και εύκολα βίαιο άτομο. Πήρα οριακά ένα σπίτι πάνω μου. Αυτό που με αφήνει έκπληκτη ωστόσο είναι ότι από τους γύρω ανθρώπους στην οικογένεια και συγγενείς και φίλους ενω καταλάβαιναν πως κάτι δε πάει καλά, δεν έδρασε ποτέ κανείς. Πέρα από μερικά λόγια που μόλις τα άκουγαν οι γονείς μου τους κάναν πέρα, κάνεις δεν ασχολήθηκε πρακτικά να με βοηθήσει με κάποιο τρόπο όσο ήμουν ανήλικη. Ήμουν πολύ μόνη σε αυτό, εννοείται δε μπορούσα να πω τίποτα στους φίλους μου γιατί ντρεπόμουν αφάνταστα και επειδή δεν είχα μάθει ποτέ να μιλάω για κάτι που με βαραίνει. Είχα μάθει ότι είμαι υπερβολική και δεν πρέπει να ξέρει ο κόσμος τα προβλήματα μας γιατί θα μας κρίνει. Όπως φαντάζεστε όσο μεγάλωνα είχα διαρκή πόλεμο στα πάντα, μέχρι και στη ταυτότητα μου σαν προσωπικότητα, στο τι είμαι καλή κ.α. Είναι απαίσιο πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να σου στερήσουν με το έτσι θέλω μια καλύτερη εκδοχή ζωής που θα μπορούσαν να σου είχαν προσφέρει. Να απαιτούν να σου στερήσουν μέχρι και χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου. Να σε ταυτοποιήσουν πλήρως μόνο όπως θέλουν εκείνοι. Και έτσι έγινε, δυστυχώς, η μητέρα μου πήγε πολύ κόντρα σε οποιαδήποτε ευκαιρία είχα από άποψη εκπαίδευσης να πάρω υποτροφίες ώστε να καταφέρω να φύγω στο εξωτερικό μιας και υπήρχε το επίπεδο. Μου απαγόρευσε να να δώσω σε καλλιτεχνικό σχολείο ενώ 2 χρόνια αργότερα πήγε μόνη της τον αδελφό μου να δώσει. Γενικότερα, ήταν η άποψη αρνούμαι να φύγεις από το σπίτι όσο καλή και αν είσαι σε κάτι, αν είναι να σπουδάσεις να το κάνεις εδώ και μόνο.. Πλέον 24, η ζωή μου, όχι πλήρως εξαρτώμενη από τους δικούς μου αλλά δυστυχώς αναγκάζομαι να ζω μαζί τούς γιατί ακόμα δεν έχω καταφέρει να έχω πλήρη οικονομική ανεξαρτησία και να τα βγάλω πέρα μόνη μου με ασφάλεια, νιώθω ότι είναι πολύ επιβαρυμένη από αυτό. Οι άνθρωποι εννοείται δεν έχουν αλλάξει, δεν έχουν πάρει καμία θέση απέναντι σε ένα γιο βίαιο, και εννοείται δε βοηθάνε με καμία έννοια εμένα. Είτε οικονομικά, ειτε ψυχικά. Πρίν λίγο καιρό ζήτησα από τη μητέρα μου με πολύ κόπο επειδή, δεν μπορώ με τη κατάσταση και την άρνηση από μεριάς τους να συνειδητοποιήσουν πόσα άρρωστα είναι τα πράγματα, να με βοηθήσουν κάπως οικονομικά να πάω σε ψυχολόγο. Ναι, ναι, και με είχε κρεμάσει ήδη στη δεύτερη φορά, μετά από λίγες ακόμα φορές εμένα δεν μου έβγαιναν τα έξοδα εξ ολοκλήρου και έπρεπε να σταματήσω. Δε θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένοι, αν και ένα κομμάτι μέσα μου σκέφτεται πως μετά από όσα μου έχουν κάνει το λιγότερο είναι αυτό, αλλά δε με ρώτησε καν τι έγινε με το ψυχολόγο ποτέ αν πάω ακόμα ενώ ξέρει ότι είναι ένα έξοδο που μαζί με ότι άλλο δε καταφέρνω να το βγάζω. Ούτε που ίδρωσε, το ξέχασε έτσι, τι και αν πήγα να το επαναφέρω μου έκανε μούτρα για τα λεφτά αλλά κρυφά έδινε στον αδελφό μου. Που ο τύπος δεν έχει σπουδάσει, ούτε σπουδάζει τίποτα, ούτε εργάζεται, μόνο βγαίνει με τους φίλους του, τρώει, κοιμάται, μιλάει απαίσια στους γονείς μας. Και δεν βγαίνει η κατάσταση.. ούτε με τις δουλειές και τα λεφτά που δίνουν, ούτε με τη θηλιά που μου έχουν γύρω από το λαιμό. Εύχομαι χρόνια τώρα να αλλάξει αυτό κάπως να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να καταφέρω να βρώ μια δουλειά με παραπάνω λεφτά και να φύγω, να γυρίσω σελίδα, να κάνω ότι θέλω εγώ με τη ζωή μου και όχι να ζω εις βάρος άλλων.. να μάθω πως είναι να αγαπάω κάποιον και για μια φορά όντως να με αγαπάει πίσω. Να μπορέσω να ασχοληθώ με ότι επιθυμώ πραγματικά. Το εύχομαι όσο τίποτα να μπορέσω επιτέλους να ζω για εμένα και να έχω την ελευθερία οικονομικά και ψυχικά να απελευθερωθώ από αυτή τη κατάσταση. Το να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον δε σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε σπίτι αλλά σε πεδίο μάχης. Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, έχω ξεκινήσει και μιλώ πια σιγά σιγά γι αυτά. Οι περισσότεροι δε ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δε τους αδικώ, όμως και εγώ νιώθω ότι δε παίρνω καμία αντίδραση, καμία σκέψη πίσω. Να είστε καλά και ασφαλείς.