ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναρωτιέμαι πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα της αποτυχίας. Είμαι 31 χρονών και πριν από περίπου 2,5 χρόνια αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να φύγω από το πατρικό μου και να πάω σε ένα δικό μου σπίτι καθώς δούλευα σε μία πολύ γνωστή εταιρεία και εν πάση περιπτώσει είχα την οικονομική δυνατότητα να στηρίξω το σπίτι μου χωρίς κάποια οικονομική βοήθεια από τους γονείς μου. Έτσι λοιπόν βρήκα σπίτι, μπήκα μετά από ένα μήνα περίπου και ήταν τέλεια η φάση. Έλα που όμως απολύθηκα μετά από 3 χρόνια που δούλευα σε εκείνη την εταιρεία και πλέον δεν μπορούσα να πληρώνω ούτε σπίτια, ούτε λογαριασμούς κτλ. Βέβαια το πάλεψα. Κάθισα στο σπίτι 1 μήνα ακόμα, όπου έψαχνα δουλειά συνέχεια αλλά τίποτα. Είχα κάποια λεφτά στην άκρη από τότε που έμενα στο πατρικό μου αλλά επειδή τα είχα για άλλο σκοπό δεν ήθελα να τα τελειώσω ...Οι μέρες περνούσαν, το τηλέφωνο δεν χτυπούσε από καμία εταιρεία, οπότε πήρα την μεγάλη απόφαση να γυρίσω στο παιδικό μου δωμάτιο. Έχουν περάσει 7 μήνες από τότε που γύρισα και πραγματικά είναι ένα απαίσιο συναίσθημα. Το να μένεις 2 χρόνια μόνος και μετά να επιστρέφεις στο πατρικό σου είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα σε αυτήν την ηλικία που είμαι. Τονίζω την ηλικία γιατί σε επαρχία σπούδασα και έμενα μόνος αλλά τότε ήξερες πως σου δίνουν λεφτά οι δικοί σου και οταν πήρα το πτυχίο και γύρισα Αθήνα ηταν στην αρχη δυσκολο αλλα ενταξει το ξεπερασα. Τώρα πραγματικά ειναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα. Η ηδονή που νιώθεις όταν πληρώνεσαι από την εταιρεία ειναι απίστευτη. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαι 31 χρονών μαντράχαλος και γύρισα στο πατρικό μου. Τους τελευταίους 2 μήνες δουλεύω κάπου αλλά καμία σχέση με την προηγούμενη μου δουλειά, ούτε στις ώρες ούτε στα χρήματα. Πολλές παραπάνω ώρες και ο μισθός ίσα ίσα αγγίζει τα 800 ευρώ. Βέβαια πάλι καλά που δουλεύω και δεν είμαι άνεργος. Νομίζω όσοι είστε κοντά στην ηλικία μου θα με καταλάβετε. Σας ευχαριστώ πολύ