Πόσο με στεναχωρεί να βλέπω ανθρώπους στα 40s τους να μιλάνε έτσι για τη ζωή τους.Λες και η ζωή είναι ένα σκουπίδι και ο εαυτός σου λες και ήταν πάντα ενα θύμα..Βασικά μου τη σπάει δεν με στεναχωρεί μόνο..Μιλάς για δύο κύρια στοιχεία της ζωής σου ,τη σχέση σου και τη πρώην δουλειά σου,Πόσο δεν σε γεμίζει η πρώτη και πόσο σε έπνιγε η δεύτερη..Και τωρα που έφυγες απο τη δουλειά σου και που μενεις με τη σχέση σου παλι αβοήθητη και καημενη νιώθεις.Λες και δεν ξημερωσαν άλλες μερες,λες και δεν απέτυχες ποτε;σου ήρθαν ολα στρωτα;Εισαι 44 χρονών γυναίκα,ενήλικας...αν δεν ζουσες σε μθα φουσκα θα εχεις περασει και αλλα στη ζωη σου και σίγουρα τα ξεπεράσες..Τώρα τι;Κουράστηκες θα μου πεις..Νομιζες πως ολα καποτε φτιαχνουν,τι σκατα στα 40 μου δεν θα χω τη ζωή που ονειρευόμουν;...Κοιταξε όμως πως οι δυσκολίες εντείνονται καθ εσύ αν δεν παρατήσεις αυτο το ολα ειναι ματαια στυλακι που είχες στα 21 σου...θα σε καταπιου ολα και τοτε να δεις πως θα νιωθεις.Ωρίμασε και προχωρα,
30.5.2019 | 14:16
Απελπισια
Ειμαι στα 44 ανεργη μετα απο μια παραιτηση απο μια δουλεια στο δημοσιο που με επνιγε, με μια μη ικανοποιητικη σεξουαλικα σχεση 10 χρονων και με πολλα προβληματα συσσωρευμενα. Ψαχνω να βρω που εχει παει ο εαυτος μου που ειχε τοση ορεξη και ενεργεια για νεα ξεκινηματα. Νιωθω αδεια, με πολυ δυσκολια ενεργοποιω τον εαυτο μου να κανω κατι. Νιωθω αχρηστη και οτι οι καλες στιγμες δεν θα ξαναερθουν, οτι μεχρι εδω ηταν. Εχω πιασει πατο γιατι με πιεσα, με καταπιεσα να ανεχτω καταστασεις και προσωπα στο ονομα της σιγουριας. Αλλα να που δεν την αντεχω αυτη την σιγουρια. Σταθεροτητα και σιγουρια οταν μου αρεσει αυτο που ζω. Το αντιθετο μοιαζει φυλακη και αυτοτιμωρια. Δεν ξερω αν θα τα καταφερω να ξεπερασω τις δυσκολιες μου, να βρω νεα εργασια και να ζησω τον ερωτα που μου εχει λειψει και με εχει κανει να μαραζωσω και να αισθανομαι λιγη. Θα τα καταφερω αραγες;
2
