23.9.2014 | 00:53
Απελπισία
Σχέση 6 χρόνων..Τα 5 χρόνια κάθε μέρα μαζί,σπουδάζαμε στην ίδια πόλη από όπου κατάγομαι,σχεδόν συγκατοικούσαμε.Μετά πήγε φαντάρος κάναμε υπομονή,θέλαμε να συγκατοικήσουμε μόλις τελειώσει.Τώρα,5 μήνεςσχεδόν,αυτός στην πόλη του αρκετά μακριά και εγώ στην δική μου,σε μια καθημερινή μάχη να βρεθεί κάποια δουλειά για να μείνουμε μαζί.Εγώ δασκάλα,αυτός μηχανολόγος..εγώ τρέχω σε κάνα 2 ιδιαίτερα και σε τοπικό φροντιστήριο που δίνουν 2μιση ευρω την ώρα.τα λεφτά ελάχισταΑυτός κάνει κάνα μεροκάματο,αλλά τίποτα αρκετό να το δοκιμάσουμε.βοήθεια καμία κ δεν θέλουμε να περνάμε σαν πασάδες,ας μην βγαίνουμε καν για καφέ σκασίλα μου.αρκει να είμαστε μαζί.δεν την φοβάμαι την δουλειά,ούτε αυτός,αλλά τα πράγματα είναι πολύ ρευστά κ κανείς μας μέχρι σήμερα δεν έχει έστω κ ένα ελάχιστο σταθερό εισοδημα.νοίκι ρεύμα νερό φαγητό πως θα τα βγάλουμε πέρα.βιογραφικά παντού απάντηση καμίαβλεπόμαστε 1 στις 15 με απίστευτα έξοδα λόγω κτελ κ ξενοδοχείων.όσο κυλάει ο καιρός πέφτω σε απόγνωση.κοιτάμε κ για εκτός ελλάδας αλλά χωρίς γνωστούς δύσκολο.απλά ήθελα να τα πω κάπου.μεταξύ μας έχουμε πάψει να το συζητάμε πια.λες κ δεν περιμένουμε τίποτα.αλλά καθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο....λεω μπας και....