ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πρώην μου (σχέση 2 ετών) την έπεφτε στην κολλητή μου, αυτή δεν μου το είχε πει αλλά είχα δει συνομιλίες τους στο φέισμπουκ (ναι! είμαι κατίνα) αυτός το παραδέχτηκε, δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς εφόσον είχα δει τις συνομιλίες. μου ζήτησε συγγνώμη είπε πως δεν θα το ξανα κάνει, πως με αγαπάει και όλες αυτές τις πίπες που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις κι εγώ η τέρμα ηλίθια τον δέχτηκα πίσω πιστεύοντας πως θα αλλάξει, φυσικά και δεν άλλαξε. Τον χώρισα και δεν απάντησα ποτέ σε καμία κλήση του και σε κανένα μήνυμά του αν και εξακολουθούσα να κλαίω μέρα- νύχτα (ηλίθια και πάλι). 2 χρόνια μετά αισθάνομαι ανίκανη να εμπιστευτώ άντρα και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει αυτό που συνέβη τότε. Πλέον έχω του κόσμου τις ανασφάλειες, αισθάνομαι η πιο άσχημη της παρέας και όταν γνωρίζω κάποιον το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να γνωρίσει τις φίλες μου, αισθάνομαι ότι θα συμβεί πάλι το ίδιο. Από τότε δεν έχω κάνει σχέση γιατί με πιάνουν αυτά τα τρελά μου και δεν μου φταίει σε τίποτα ο άλλος να περάσει όλο αυτό μαζί μου. Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο αλλά λεφτά γιοκ, αρχίζω να πιστεύω πως θα είμαι για πάντα μόνη επειδή δεν μπορώ να κουμαντάρω τις ανασφάλειες και τη ζήλια μου.