ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πως έχω φτάσει στον πάτο ίσως ακούγεται υπερβολή δεν ξέρω αλλά νιώθω κολλημένη εδώ και πολύ καιρό. Είμαι 25 χρονών αλλά νιώθω 40. Είναι μήπως κι αυτή μια πρώιμη ηλικιακή κρίση; Γιατί νιώθω σκατά. 2 μαθήματα έχω για το πτυχίο τα οποία νιώθω ότι δεν θα περαστούν ποτέ κι έχω κουραστεί τόσο πολύ. Έχω προσπαθήσει μέσα σε 2 χρόνια να περάσω πολλά που είχα αφήσει και θέλω όσο τίποτα να τελειώνω κάτι το οποίο φαντάζει πολύ μακρινό. Δουλειά δεν έχω εδώ και πολύ καιρό κι έτσι αναγκάζομαι να ζω με ότι μου δίνουν οι δικοί μου, οι οποίοι τα βγάζουν πολύ δύσκολα πέρα πλέον και ντρέπομαι τόσο πολύ να ζητάω ΄κι έτσι δεν κάνω σχεδόν τίποτα απο όσα ένας νέος θέλει να κάνει. Όλοι οι φίλοι μου συγκατοικούν με τον/την σύντροφό τους, και έχουν τις δουλειές τους και επομένως και άλλες προτεραιότητες και ρουτίνες. Για τα ερωτικά μου ούτε ξέρω τι να σχολιάσω.. Κολλημένη σε μια σκατοκατάσταση εδώ και 3 χρόνια με κάποιον που όσες φορές και αν μου είχε δείξει πόσο δειλός είναι , όσο κι αν με έχει μειώσει σε κάτι αποκλειστικά σαρκικό, γνωρίζοντας τα συναισθήματα μου και την σπουδαιότητα που έχει στη ζωή μου , για κάποιον ανεξήγητο λόγο περίμενα να αλλάξει κάτι. Μέχρι που ενώ είχαμε έρθει συναισθηματικά πιο κοντά και έδειχνε πως η κατάσταση όντως άλλαζε, έσκασε η βόμβα ότι βγαίνει με κάποια άλλη χαχα. Έχω πονέσει και έχω κλάψει τόσο πολύ που κάθε φορά λέω πως είναι η τελευταία. Αλλά δεν είναι. Και τώρα που τα σκέφτομαι όλα μαζεμένα νιώθω μια άγρια απελπισία. Πόσο άσχημο να νιώθεις απελπισία.Το μόνο που με σώζει είναι η αγκαλιά του σκύλου μου :P