ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με τον αρραβωνιαστικό μου κοντά στα 10 χρόνια μαζί του. Σκεφτόμασταν πολλές φορές το γάμο, το συζητόυσαμε, στο μέλλον, λέγαμε στην αρχή για φέτος, δεν έκατσε, τώρα λέμε χρόνου παρα χρόνου. Όμως είμαι μαζί του απο τότε που τελείωσα το Λύκειο, είμασταν πιτσιρικάδες, ζήσαμε και περάσαμε πολύ όμορφα χρόνια, ερωτευτήκαμε τρελά. ΤΟν αγαπάω απίστευτα πολύ και θέλω να είναι καλά.Νιώθω όμως πως σιγά σιγά μου φεύγει (μη πω έχει φύγει) ο έρωτας, το πάθος, δεν έχω όρεξη για σεξ πια και νιώθω πως ο κύκλος της σχέσης μου μαζί του μάλλον έκλεισε. Νιώθω όμως στοργικά, τον πιάνω και τον ζουλάω στα φιλιά, μέτωπο, μάγουλα, και αυτός το ίδιο, όμως δεν νιώθω πια ερωτισμό. Δεν είχα σχέσεις, άλλες, δεν έχω ζήσει και αρχίζω να νιώθω εγκλωβισμένη. Βέβαια κάποιοι θα πούνε, κάθισε εκεί κοπέλα μου θα τρέχεις απο δω και απο κει και θα γυρνάς με τον έναν και τον άλλον, σχεδόν μισή ζωή είστε μαζί.Άλλοι θα πούνε μη κάθεσαι σε μια σχέση που δεν έχει πια τίποτα να σου προσφέρει, μπορεί να πονέσεις αλλά φύγε πριν πάτε πολύ σοβαρά.Τα σκέφτομαι όλα αυτά, αλλά δεν έχω μιλήσει ακόμη για τίποτα. Πριν λίγο καιρό έκανα μια σζήτηση με τον συντροφό μου για το θέμα, αλλά δε δείχνει να το έχει καν ως ενδεχόμενο στο μυαλό του.Όλοι οι συγγενείς του, τα πεθερικά τα αδέρφια όλοι τους είναι απίστευτοι άνθρωποι, τους αγαπάω και με αγαπάνε πάρα πολύ! Όταν μου λένε ότι "είσαι ένα παιδί μας κι εσυ, κόρη μας" αχ μαχαίρι στη καρδιά. Τι να σκεφτώ και τι απόφαση να πάρω που τους αγαπάω τόσο πολύ όλους. Κάθε φορά που του λένε "το κορίτσι και τα μάτια σου"ΚΑι τον σύντροφό μου τον υπεραγαπώ. Ζήσαμε τόσα μαζί.Αλλά γαμώτο πάει η φλόγα, πάει ο έρωτας, δεν νιώθω να είμαι ερωτευμένη πια. Απλά νιώθω την αγάπη, ίσως κάποιοι καταλαβαίνετε τι λέω.Νομζίζω πως είμαι δειλή και δεν έχω τη δύναμη, δε ξέρω αν θα την έχω ποτέ να τα διαγράψω όλα και να συνεχίσω. Νιώθω ότι θα τους προδώσω όλους! Νιώθω ότι θα χάσω την δεύτερη οικογένειά μου.Είναι σημαντικό να είναι όλη η οικογένειά του τέλεια και να υπάρχουν αμοιβαία αισθήγματα αγάπης, όπως απο τους δικούς μου προς τον σύντροφό μου και απο τους δικούς του προς εμένα. Ευτυχώς ο δικός μου δεν είναι μαμάκιας. Ώρες ώρες ξεπηδάει κάτι μέσα μου "προχώρα, ερωτεύσου, κάνε όσα πράγματα δεν πρόλαβες, ζήσε"και ταυτόχρονα μια άλλη φωνή ξεπηδάει απο μέσα μου που λέει "Μα τι κάνεις; Πως το σκέφτεσαι; ΘΑ προδώσεις έτσι όσους σε αγαπάνε; Μα τους αγαπάς κι εσύ! Δεν θα άντεχες χωρίς τον σύντροφό σου, τόσα χρόνια χαμένα, τόση πολλή αγάπη"Άκουγα πριν λίγο τα τραγούδια που μου αφιέρωνε τότε και έκλαιγα!Τι να κάνω;Πως να το αντιμετωπίσω; Είναι μια κρίση άραγε που θα περάσει; Αντίστοιχες εμπειρίες θα με βοηθούσαν. Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.