ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογούμαι πως νιώθω μειονεκτικά κάθε φορά που συγκρίνω τον εαυτό μου εμφανισιακά με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου (19).Και ο λόγος είναι πως σχεδόν όλοι οι συνομήλικοι νεαροί είναι πολύ αδύνατοι,περιποιημένοι,ντυμένοι στην τρίχα,με ρολόγια,ζελέ στα μαλλιά κτλπ..Εγώ από την άλλη είμαι εντελώς απλός,φοράω μονάχα 2 μπλούζες (τις οποίες βέβαια πλένω τακτικά),ενώ παράλληλα δεν έχω το ύφος ντίβας που έχουν όλα τα υπόλοιπα αγόρια...Ξέρετε,αυτό που φοράς τα γυαλιά ηλίου ακόμη και στο μετρό,που βρίσκεσαι όλη την ώρα πάνω απ'το κινητό και δεν κοιτάς γύρω σου..Και ενώ πραγματικά τα έχω βρει με τον εαυτό μου δεν μπορώ να με αποδεχτώ πλήρως λόγω των σχολίων που λαμβάνω καθημερινά,του στυλ "κόψε λίγο το μαλλί σου,άλλαξε κανα ρούχο,χάσε κανα κιλό (είμαι 75 κιλά και έχω 1.81 ύψος,οι περισσότεροι με λένε παχουλό).Και κορίτσι να ήμουν λιγότερο θα μου υπενθύμιζαν συνεχώς πως πρέπει να είμαι πάντοτε στην εντέλεια.Στο διά ταύτα λοιπόν,γιατί τόση δηθενιά βρε παιδιά;;Εσείς,οι λεγόμενες "ντίβες" τα έχετε βρει με τον εαυτό σας ή απλώς προσποιείστε για να αρέσετε στους άλλους;Γιατί φοβάστε τόσο πολύ το διαφορετικό;;Μήπως εγώ τελικά είμαι ο περίεργος;