ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουραστηκα να ειμαι μονη μου,να βασιζομαι μονο στον εαυτο μου και να ειμαι στην αμφιβολια για το αν ο ανθρωπος μου θα ειναι εκει στο μελλον.Εχω χασει πολλους ανθρωπους που αγαπουσα,πρωτον απ'ολους τον πατερα μου οταν ημουν 6 χρονων.Απο τοτε καταλαβα τον πονο της απωλειας που ποτε δε σταματησα να φοβαμαι ποτε θα ξαναρθει.Σιχαινομαι να χανω ανθρωπους απο τη ζωη μου,σιχαινομαι το κενο που νιωθω οταν συμβαινει αυτο.Ξερω οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο και πως για τιποτα δεν υπαρχουν εγγυησεις,δεν εχω αυταπατες και ειμαι ετοιμη για ολα.Αλλα κουραστηκα να εχω κλειστο τον εαυτο μου,να προσπαθω να τον προστατευσω σε μια αεναη μαχη χωρις να εχω μια πολεμιστρα να ξαποστασω για λιγο για να παρω κουραγιο και να συνεχισω.Και εχω κανει πολλες και δυσκολες μαχες μεχρι τωρα...Τα λεω αυτα εδω γιατι δε μπορω να τα πω σ'αυτον που ειμαστε μαζι,αυτα τα λογια δυστυχως δε λεγονται οσο κι αν το θελω.Δε θελω να τον τρομαξω ουτε να τον πιεσω για τιποτα,η αγαπη ειναι ελευθερη επιλογη.Απλα περναμε τοσο καλα,νιωθω τοσα πολλα και φοβαμαι αν μια μερα ολο αυτο σταματησει.Βαρεθηκα να σταματανε οι καλες στιγμες,ολο ετσι γινεται μεχρι τωρα.Εστω μια να κρατησει ρε γαμωτο,να νιωσω οτι δεν ειναι ολα στη ζωη εφημερα...