ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σ’ όλη τη lifoπαρέα. Είμαι 27 χρονών. Από την εφηβική μου ηλικία ήμουν αρκετά συνεσταλμένη και ντροπαλή. Για αρκετά χρόνια και ως φοιτήτρια δεν είχα καθόλου παρέες. Από συνειδητή επιλογή. Και από βαρεμάρα και έλλειψη ενδιαφέροντος. Και από φόβο και συστολή. Τελειώνοντας τις σπουδές μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς που επέβαλλα τόσα χρόνια στον εαυτό μου δεν είναι λειτουργικό. Είναι άδικο και δεν μου αξίζει να είμαι μόνη μου.Άρχισα, σιγά-σιγά, να συμμετέχω σε δραστηριότητες για να γίνω πιο κοινωνική και συμμετοχική. Να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Επίσης, δραστηριοποιούμαι εθελοντικά και σε μκο. Έχω γνωρίσει πολύ καλούς ανθρώπους, τους οποίους συμπαθώ και νιώθω ότι με συμπαθούν και εκείνοι. Το πρόβλημα είναι όμως ότι εξακολουθώ να είμαι μόνη μου. Γνωρίζω κόσμο, συναναστρεφόμαστε για λίγο καιρό και μετά τίποτα. Όταν τελειώνει η δραστηριότητα, χανόμαστε. Ίσως εγώ φταίω. Δεν έχω το θάρρος να τους ζητήσω να συναντηθούμε, να προχωρήσουμε τη γνωριμία μας. Εκτός των άλλων, τα τελευταία τρία χρόνια αλλάζω συνεχώς χώρο εργασίας και έτσι ούτε από εκεί έχω τη δυνατότητα να κάνω γνωριμίες που θα εξελιχθούν σε σταθερές φιλικές σχέσεις. Το έχω συζητήσει και με ψυχολόγο, στα πλαίσια συναντήσεων συμβουλευτικού χαρακτήρα και μου πρότεινε τη λύση της γνωσιακής- συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να το κάνω αυτό. Δεν αντέχω άλλο να «περιφέρω» το σώμα μου από χόμπι σε χόμπι για να κάνω γνωριμίες. Απλά θα περιοριστώ στις δραστηριότητες που με ευχαριστούν πραγματικά. Για να μην σας κουράζω άλλο, δεν με πειράζει τόσο το γεγονός ότι δεν έχω παρέες όσο το ότι εξαιτίας του μικρού κοινωνικού μου κύκλου, δεν έχω την ευκαιρία να γνωρίσω και να αποκτήσω έναν σύντροφο. Βαρέθηκα να είμαι μόνη. Και φοβάμαι να γνωρίσω κάποιον άγνωστο μέσω fb, chat ή της στήλης «σε είδα» και τα λοιπά.Με συγχωρείτε αν σας κούρασα. Ήθελα να τα γράψω. Καλή συνέχεια και Καλές διακοπές να έχετε!