ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι επικριτές της αγάπης που προσποιούνται πως αγαπούν.Προσπαθούσε απεγνωσμένα να είναι εκεί για όλους. Δεν ήθελε να έχει κακές σχέσεις με κανέναν, γιατί απέφευγε τους καυγάδες και αρρώσταινε με τις κατηγορίες. Ήθελε λοιπόν να είναι σε όλα «τύπος και υπογραμμός».Περνούσε όλη της την ημέρα τρέχοντας από το σπίτι του ενός φίλου στο σπίτι του άλλου.Και δεν μιλάμε για φίλους εγκάρδιους, όχι. Μιλάμε για παρέες, παρέες που γνώρισε σε διαφορετικές στιγμές στην ζωή της και πάσχιζε να τις κρατήσει ζωντανές.Ξόδευε ό,τι λίγα χρήματα έβγαζε σε καφέδες και ξενύχτια.Και μετά............................................................Αγκαλιά με ένα μαξιλάρι.«Είναι εκείνοι που τα πάνε καλά με όλους και είμαστε και εμείς που έχουμε προσωπικότητα», διάβασα κάπου. Θυμήθηκα το κορίτσι με τα γαλάζια μάτια.Εκείνη τελικά, είχε προσωπικότητα;Την έβλεπα που πονούσε επειδή παρά το γεγονός πως προσπαθούσε να είναι αρκετή για τους ανθρώπους που την περιτριγύριζαν, εκείνοι την έκριναν συνεχώς. Την έκριναν, επειδή κοιμόταν μετά την δουλειά και αργούσε στις συναντήσεις με παρέες, επειδή δεν είχε σχέση, επειδή πήγαινε συχνά στο πατρικό της και έκανε διαλείμματα από τους καφέδες, για να αναπνεύσει.Μέχρι που την ρώτησα: «Τί είναι αυτό που πραγματικά θες για να είσαι ευτυχισμένη;».«Αγάπη», μού απάντησε, «Να με δεχθούν μια φορά για αυτό που είμαι, χωρίς κριτική, ακριβώς επειδή με αγαπούν».Το ήξερε ότι ειχε ελαττώματα. Ήταν όμως μέρος της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσής της και, εφόσον δεν πλήγωναν κανέναν, δεν σκόπευε να τα αλλάξει απλά και μόνο για να είναι αρεστή, σε ανθρώπους που δεν την αγαπούσαν.Όπου άλλαζε πρόσωπο, δεν ήταν εκεί. Και ας ήταν.Όπου φορούσε μάσκα για να ικανοποιεί ανάγκες άλλων, δεν περνούσε καλά. Και ας φαινόταν καλά στις φωτογραφίες.Όπου λογοδοτούσε για το γεγονός ότι προσπαθούσε να έχει ενδιαφέροντα και ζωή, αισθανόταν πως δεν ανήκε.Της έπιασα το χέρι και της είπα να επικεντρωθεί σε όλα εκείνα που την γεμίζουν, στους ανθρώπους που είναι άξιοι να της φορούν το πιο όμορφο και πέρα για πέρα αληθινό χαμόγελό της. Στις ασχολίες που την οδηγούσαν στην δημιουργία και στην επαγγελματική ευημερία. Στους φίλους που δεν έτρεχαν μακριά σε κάθε δάκρυ αλλά είχαν πάντα λόγο για τα παραστρατήματά της, που ήταν και είναι και αυτά μέρος της ζωής και της ψυχής της. Στην οικογένεια, γιατί είναι αίμα της.Να πει «οχι» στους καφέδες όλη μέρα, αν αυτό της στερεί κάτι από την προσωπική της ανάπτυξη.Και όταν με άκουσε και χαμογέλασε, οι επικριτές της δεν χάρηκαν. Δεν τους άρεσε το αληθινό της πρόσωπο, προτιμούσαν την μάσκα του αιωνίου δέκτη κριτικής.Την έβαλαν να λογοδοτήσει, επειδή ήταν ευτυχισμένη.....«Εγώ χαίρομαι για σένα».Εγώ, να το θυμάσαι, χαίρομαι για σένα και πάντα θα χαίρομαι.Πάντα θα θέλω να χαμογελάς και ας μην είσαι κάθε μέρα μαζί μου.Πάντα θα ζούμε μαζί δυνατές συγκινήσεις, ακόμα και αν μάς χωρίζουν χιλιόμετρα.Γιατί μάς δένει μια φιλία, όχι «ένας καφές».Μού αρκεί το χαμόγελό σου να είναι αληθινό. Και όταν κάνεις λάθος και κλάψεις, δεν θα σε κρίνω.Θα σού βρω τρόπους για να χαμογελάσεις ξανά. Και θα ελπίζω, χρόνια με τα χρόνια, στιγμές με τις στιγμές, να είμαι άξια να λέγομαι φίλη σου.Γιατί το χαμόγελό σου είναι για μένα θησαυρός. Και αυτό μού αρκεί.Άσε τα μπερδέματα για όσους θέλουν να τα δημιουργούν φιλαράκι.Εμείς ας κάνουμε κάτι καλύτερο, ας δημιουργήσουμε φαγητό με τις συνταγές που μού έμαθες!Και ας φτιάξουμε μια ευτυχισμένη ζωή, με τις συνταγές που μάς έμαθε η αγάπη και η αληθινή αποδοχή.