ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το σύντροφό μου είμαστε αρκετά χρόνια μαζί και σύντομα σκοπεύουμε να παντρευτούμε. Γνωριζόμαστε από την εφηβεία μας, είχαμε κοινό φιλικό περιβάλλον,αλλά με τις σπουδές μου στο εξωτερικό χαθήκαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και όταν ξαναβρεθήκαμε, είδαμε πως τελικά είχαμε περισσότερα κοινά από όσα περιμέναμε, έτσι γρήγορα αποφασίσαμε να γίνουμε ζευγάρι. Ο έρωτας σύντομα εξελίχθηκε σε αγάπη, μια αγάπη βαθιά και ουσιαστική, με σωστή επικοινωνία ακόμα και τις δύσκολες στιγμές, εκτίμηση, απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση. Όταν έφτασε η στιγμή που μου ζήτησε να μείνουμε μαζί, θέλησε να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου σε όλα, να μου ανοίξει όλα του τα χαρτιά σε όλους τους τομείς. Έτσι, μου είπε σχεδόν αναλυτικά τον αριθμό των γυναικών που πέρασαν από το κρεβάτι του, ονόματα, κάποιες φωτογραφίες και ό,τι συνέβη στις πιο σημαντικές σχέσεις από αυτές. Εξαιτίας του κοινού μας παρελθόντος, κάποια ονόματα μου ήταν οικεία. Και από εκείνη τη στιγμή, σε ανύποπτες στιγμές, πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τις γυναίκες εκείνες που γνωρίζω εμφανισιακά. Αρκεί μια κακιά μου διάθεση, και ξεκινώ να τον φαντάζομαι σε διάφορες στιγμές μαζί τους. Και αυτή είναι η απορία μου. Είμαι απόλυτα δοσμένη σε εκείνον και αυτός σε εμένα. Το βλέπω καθημερινά, στην συμβίωση μας, στους κοινούς μας στόχους που έναν έναν πετυχαίνουμε, σε όλα. Τι με κάνει λοιπόν να αμαυρώνω τις ωραίες μας στιγμές με κακές σκέψεις?Προσπαθώ να το βρω μέσα μου και δεν μπορώ. Είναι ανασφάλεια? Είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης? Είναι η σύγκριση? Είναι ότι έχω εικόνα και παίρνει αυτομάτως σάρκα και οστά?Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο σήμερα, δεν ζηλεύω ή κάνω μικροπρέπειες για συναδέλφους/γνωστές κτλ. Αλλά το παρελθόν για κάποιο λόγο με ενοχλεί.Λέω συνεχώς στον εαυτό μου πως κι εγώ έχω παρελθόν, όπως κι εκείνος, όμως δεν με ηρεμεί αυτή η σκέψη. Και ρωτώ αρχικά εδώ, πριν πάρω την απόφαση να επισκεφθώ κάποιον ειδικό - το έχω σχεδόν δρομολογήσει γιατί κάποιες φορές οι σκέψεις μου δεν αντέχονται, μπορεί να ξεσπάσω σε κλάματα ή να χαλάσω μια όμορφη μέρα για ανύπαρκτο λόγο, και δεν θέλω να τον ταλαιπωρώ-μήπως κάποιος με παρόμοια εμπειρία, μπορεί να μου απαντήσει πως να το χειριστώ ή πως να βρω από που προέρχεται όλο αυτό...ΥΓ Το έχω συζητήσει πολλές φορές μαζί του, με ανέχεται πάντα και με καθησυχάζει, μου λέει να μην χαλάω την ευτυχία με κακές σκέψεις. Όμως δεν μπορώ πάντα να το τιθασεύσω...