ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατα πασα πιθανοτητα λιγοι ανθρωποι θα κατσουν να διαβασουν το κειμενο μου. Αυτο που με νοιαζει ειναι μονο να το βγαλω απο μεσα μου. Θελω να το πω δημοσια για να το συνειδητοποιησω και να το αντιμετωπισω οσο καλυτερα μπορω.Περυσι, που εδινα Πανελλαδικες, ετρωγα παρα πολυ, γιατι χρειαζομουν "καυσιμα" για συγκεντρωση, αντοχη και μνημη. Εχω τετοιο σωματοτυπο, που δε με εμποδιζει να τρωω οτιδηποτε. Ποτε μου δεν ξεπερασα τα 56 κιλα, οσο κι αν ετρωγα!Μολις τελειωσα τις Πανελλαδικες, εφυγα για διακοπες στο χωριο του αγοριου μου. Απο τοτε γεννηθηκε μεσα μου ενας αλλος εαυτος, που ηθελε να με κραταει νηστικη ολη μερα και να περιοριζομαι σε συγκεκριμενα ειδη φαγωσιμων. Το καλοκαιρι ετρωγα και γλυκα και από εξω. Παντα ομως προς το βραδυ μετανιωνα γι' αυτες μου τις επιλογες και ελεγα πως πρεπει να κανω πολυ γυμναστικη για να "χασω τις θερμιδες που πηρα". Οσο περνουσε ο καιρος, εξεταζα παντα πριν φαω τις θερμιδες, εκρινα αν αυτο που ετρωγα ηταν "υγιεινο" ή οχι και υστερα προχωρουσα στην καταναλωση του. Η κατασταση μου χειροτερεψε τον Οκτωβριο, οταν γραφτηκα γυμναστηριο. Στην αρχη ηθελα απλως να γυμνασω λιγο το σωμα μου, γιατι ως λεπτη ηθελα ν' αποκτησω λιγους μυς και να μη φαινομαι κοκκαλιαρα. Εφτασα σε σημειο να μην τρωω βουτυρο, ζαχαρη, τηγανητα, γλυκα και γενικα οτιδηποτε εφτιαχναν οι δικοι μου που ειχαν λιπαρα και θεωρουσα οτι "θα παχυνω και θα κανω κυτταριτιδα".Χαρη στο αγορι μου πειστηκα να παω σε ψυχολογο να δω τι μου συμβαινει. Αφου τις περιεγραψα μια τυπικη μερα μου, μου ειπε πως εχω ψυχογενη ανορεξια. Ολα ειναι στο μυαλο μου! Δεν τρωω, για να μην χαλασει το σωμα μου, οχι επειδη ο οργανισμος μου το απωθει. Ντρεπομαι και μονο που το λεω, γιατι αλλα παιδια δεν εχουν να φανε και εγω εχω τσιχλα στον εγκεφαλο και μου εχει κολλησει πως ο,τι κι αν φαω θα παχυνω. Εχει περασει ενας μηνας απο τοτε που ξεκινησα ψυχοθεραπεια και ηδη τα πηγαινω καλα. Ακομα, ωστοσο, παλευω καθημερινα με αυτο το τερας που δεν με αφηνει να ειμαι αυθορμητη, δεν μου επιτρεπει να τρωω ο,τι θελω και οσο θελω και με περιοριζει και στην κοινωνικη μου ζωη. Επισης, εχω κουραστει πολυ σωματικα... Ειχα φτασει σε σημειο να κανω 3 ωρες ασταματητη γυμναστικη, με αποτελεσμα να βλεπω τωρα το γυμναστηριο σαν χωρο βασανιστηριων. Δε θελω να πηγαινω, γιατι ξερω πως αν παω θα κυριαρχησει πανω μου αυτο το τερας και θα με πιεζει να κανω οσο πιο πολλα οργανα μπορω για να "διατηρηθω". Παρολ' αυτα παω, γιατι "αν δεν παω, θα παχυνω". Δε το βαζω κατω, ομως. Ειμαι αρκετα δυνατη για να πολεμησω το μυαλο μου!!! Αργα ή γρηγορα θα τα καταφερω!