ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κριμα να μην μπορεις να εκφρασεις τα συναισθήματα σου στον ανθρωπο που έχεις ερωτευτεί. Αβασταχτο βαρος. Ειδικα οταν τον βλεπεις συνέχεια. Ή οταν τον εχεις στο μυαλο και την καρδια σου διαρκως. Οταν ομως ξερεις οτι δεν πρεπει να το κανεις για να μη διαταραχθούν ισορροπίες και για να μην πληγωσεις αλλους ανθρωπους, τοτε κάνεις κουράγιο και δε μιλας ή δεν το δειχνεις κιολας. Μεσα σου καιγεσαι με ενα βλεμμα του, μα θες να μοιαζεις ψυχρη κι απομακρη. Γιατί έτσι πρέπει. Σκληραινεις την καρδια σου και προχωρας. Και το βαρος γινεται πιο ελαφρυ σιγα σιγα μεχρι που γινεται βραβειο. Αν ομως εχεις την αμφιβολια ή την πεποίθηση οτι είναι αμοιβαίο το συναισθημα αυτο, η κατασταση γινεται αρκετα πιο δυσκολη. Σε κατατρωει η επιθυμια να ζησεις ευτυχισμενη εστω και λιγο στην αγκαλια του. Τουλαχιστον αυτο. Μα το λιγο αυτο δεν ηταν ποτε αρκετο για κανεναν ερωτευμενο. Και κάνεις ο,τι μπορεις για να το καταφέρεις. Και παλι ομως, αν θες να κοιτας τον εαυτο σου και τους ανθρώπους που αγαπάς στα μάτια, χωρις να νιωθεις ενοχή και ντροπη, το τελειωνεις. Ακαριαια. Χωρίς ελπιδες, χωρίς πισωγυρίσματα. Αφου λοιπον, είμαι πια σχεδον πεπεισμένη πως δεν είναι αμοιβαιο, αποφασισα να βαλω αρχη να παψω να ντρέπομαι και να απεχθάνομαι τον εαυτό μου. Ετσι, φανταστηκα μια ψεύτικη στιγμη αποχαιρετισμου. Σε αγκαλιασα τοσο σφιχτά που νομισα πως στ'αληθεια την εζησα αυτη τη σκηνη. Η ψυχη μου ράγισε και η καρδια μου κομματιαστηκε. Σε εχασα για παντα. Μενει να το πιστεψει το μυαλο. Μα ακομα δεν τα καταφερα. Λυπάμαι...