ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι τόσο απογοητευμένη με την ζωή μου και δεν έχω και σε κανέναν να μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου. Μεγάλωσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια ο πατέρας μου ποτέ δεν έδωσε διατροφή γιατί δεν είχαν πάρει διαζύγιο με την μητέρα μου όποτε η μητέρα μου έπρεπε να δουλεύει για να μας συντηρεί. Όταν ήμουν μικρή ήθελα να μάθω μπαλέτο όπως όλα τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας μου αλλά απλά το ξέχασα γιατί η μητέρα μου δεν είχε λεφτά να δίνει κάθε μήνα σε σχολή χώρου. Μετά από χρόνια ήθελα να μάθω αγγλικά αλλά πάλι δεν είχαμε λεφτά να δίνουμε κάθε μήνα σε φροντιστήριο εν τελεί έμαθα μόνη μου αγγλικά από το Ίντερνετ κτλ. Στο λύκειο δεν μπορούσα να πάω φροντιστήριο γιατί δεν γινόταν πως θα πληρώναμε 400 και 500 ευρώ ότι έπρεπε να δώσουμε αλλά τόσα για ενοίκιο ρεύματα νερά κτλ. Στο λύκειο ότι έκανα το έκανα μόνη μου δεν είχα βοήθεια από κανέναν ότι απορίες είχα τα έψαχνα στο Ίντερνετ μπορώ να πω ότι ήμουν ικανοποιημένη με τα μόρια μου γιατί ακόμα και συμμαθήτριες μου πηγαίναν φροντιστήριο και είχαν και βοήθεια στο σπίτι έβγαλαν μονο 2.000 μόρια παραπάνω από εμένα το κακό είναι ότι δεν έβαλα όλες της σχολές όποτε δεν πέρασα σε κάποια και να πω την αλήθεια μετάνιωσα που πήγα στο συγκεκριμένο πεδίο γιατί δεν μου ταίριαζαν οι σχολές που είχε. Δεν ξανά έδωσα πανελλήνιες δεν ήθελα είχα πεισμώσει,άσε που για να δώσω ξανά χρειάζομαι επειγόντως φροντ γιατί δεν θα διαλέξω πάλι το ίδιο πεδίο αλλά λεφτά δεν ειδικά τώρα με τον κορονοιο ούτε εγώ μπορώ να πιάσω μια δουλειά για να καλύψω τα έξοδα του φτοντ με αυτήν την κατάσταση. Και απλά νιώθω τόσο αποτυχημένη και άχρηστη και όταν διαβάζω και ακούω όλους αυτούς να λένε ότι χωρίς πτυχίο δεν έχεις μέλλον και δεν μπορείς να πας πουθενά κτλ κτλ νιώθω ακόμα χειρότερα νιώθω ότι απλά δεν έχω μέλλον οτι μέχρι εδώ ήταν δεν ξέρω τι να κάνω και το χειρότερο δεν έχω και φίλους να μιλήσω να τα πω κάπου να νιώσω καλύτερα μετά το σχολείο ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Γιατί η ζωή είναι τόσο μα τόσο χάλια ;