ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απογοήτευση. Αυτή είναι η λέξη που με περιγράφει τους τελευταίους μήνες. Απογοήτευση για την ίδια τη ζωή. Ηλικία 26, γυναίκα. Χωρίς δουλειά εδώ κ μήνες. Χωρίς σχέση εδώ και χρόνια. Σε ένα σπίτι που μόνιμα επικρατούν φωνές και εντάσεις. Με μια ψυχολογία στα πατωματα, χωρίς διάθεση για οτιδήποτε, μόνιμη αϋπνία και κλάμα. Πολύ κλάμα.Και κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσω. Να μετακομίσω μόνη, σε άλλη πόλη, χωρίς καμία στήριξη και να ψάξω για κάποια δουλειά; Θα τα καταφέρω; Πώς θα ζω με τρεις και εξήντα;Ή να μετακομίσω στο εξωτερικό, που ναι μεν υπάρχει μια στήριξη από φιλικό πρόσωπο για τον πρώτο καιρό, αλλά μεγάλη δυσκολία με τη γλώσσα; Πώς θα βρω δουλειά χωρίς να μπορώ να συνεννοηθώ σωστά; ποιος θα με δεχτεί;Πρέπει να φύγω από αυτό το περιβάλλον πριν αρρωστήσω... Μα τι λεω... να φύγω να πάω που; Με τι κοτσια; Με τι δύναμη; Αφού ποτέ δεν κατάφερα κάτι μόνη... Κι αν κάτι δεν πάει καλά και επιστρέψω πίσω πιο διαλυμένη από ποτέ, πως θα αντέξω να τους αντικρίσω στο σπίτι; Πώς να αντέξεις τόση ταπείνωση; Με τι ψυχή, αφού πια δε θα χεις ψυχή...(Συγγνώμη αν σας κούρασα, ή σας έριξα ψυχολογικά... Είναι αυτές οι μέρες που όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας. Ήθελα απλώς να νιώσω ότι κάποιος μ ακούει, με καταλαβαίνει, θα μπει στον κόπο να μου πει μια κουβέντα, να μου πει τη γνώμη του, να πει κάτι... Να νιώσω ότι κάποιος είναι εκεί. Καλή χρονιά σε όλους!)