ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε ότι η πρώτη χρονιά στο πανεπιστήμιο είναι η καλύτερη της ζωής σου. >Πρωτοετής στο πανεπιστήμιο στην Μ. Βρετανία και δεν ξέρω κανέναν. Γνωρίζω καινουρια άτομα από άλλες χώρες, βρίσκω παρέες και μετά από δύο εβδομάδες γνωρίζω τον έρωτα. και εκεί που πάω να το απολαύσω και να περάσω καλά χάνεται ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα στην Ελλάδα. Μου το είπαν τρεις ώρες πριν γίνει η κηδεια και εγώ ήμουν "εγκλωβισμένη" εκεί. Πού να παω? Με τι λεφτά? Όλα τα εισιτήρια είναι πανάκριβα αν τα κλείνεις τελεταία στιγμή. Χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου πάνω που είχα ξεκινήσει την καινούρια μου ζωή. Έκλαψα, πόνεσα , έμεινα άυπνη τις πρώτες μέρες αλλά ακόμα και τώρα μετά από 9 σχεδόν μήνες ο πόνος είναι ίδιος. Δεν έχει φύγει. Δεν θέλω να μου πει κάποιος οτί τώρα δεν πονάει επειδή 'έφυγε'. Οι φράσεις οτί τώρα είναι ψηλά και με προσέχει δεν μου φτάνουν. ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΔΩ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕ. Να το χέσω τώρα. Και μόνο στην σκέψη, ότι αυτό το άτομο δεν είναι εδώ κοντά μου, βάζω τα κλάματα. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι αλλά όταν αναφέρεται σε μια συζήτηση αλλάζω αμέσως θέμα ή φεύγω από το δωμάτιο...Ελπίζω αν περάσει περισσότερος καιρός να επουλωθούν τα τραύματα.