ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτές το πρωί έχασα αναπάντεχα τον πατέρα μου (65) από ανακοπή χωρίς προηγούμενο ιστορικό. Δεν ήμουν μαζί του στο νοσοκομείο.Ήταν η μητέρα μου, φίλοι κι ο αδερφός μου. Είχα μείνει για ΄΄αλλους σοβαρούς οικογενειακούς λόγους πίσω στο σπίτι. Δεν ήμουν εκεί. Ο αδερφός μου μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο στο σπίτι του έκανε ανάνηψη με τηλεφωνικές οδηγίες του ΕΚΑΒ............ΕΜένα μου το είπαν 2 ώρες μετά φίλοι που ήρθαν σπίτι. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να κλάψω.Νιώθω απάθεια, θλίψη, θυμό, αδικία που έφυγε τόσο νωρίς, αλλά δεν μπορώ να κλάψω. Μου τη σπάει ο κόσμος που συρρέει στο σπίτι και μ αγκαλιάζει και απορεί που δεν κλαίω. Δεν θέλω κανέναν. Θέλω να μείνω μόνη μου.Θέλω ν φύγω απ'το σπίτι. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι του μίλησα Μ. Σάββατο βράδυ και θα τον ξαναδώ μέσα σ'ενα κουτί