ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω και εγω να γραψω μια εκθεση. Ειμαι φοιτητρια 18 χρονων. Πριν ενα χρονο, καθως περνουσα ολο αυτο το αβασταχτο λουκι των πανελληνιων, χωρισα απο 1.5 χρονο σχεση με αγορι μεγαλυτερο μου, λιγο πριν απο τα Χριστουγεννα. Ηταν μια ανακουφιση, ωστοσο ο χωρισμος παντα ποναει και θελει το χρονο του. Το διαβασμα πηγε πισω. Ωστοσο, δε μπορω να πω οτι ειχα ενα στοχο για μια συγκεκριμενη σχολη. Ποτε δεν ημουν της ''επιστημης''. Οι γονεις μου δε, απαιτουσαν να περασω στο Πανεπιστημιο. Εγω ειμαι πιο πολυ της τεχνης και απο μικρη αγαπαω το χορο.Ετσι, περασα μια πολυ δυσκολη φαση αμφισβητισης του ερωτα και των συναισθηματων, βλεποντας τους αντρες σαν ''παιχνιδια'', σαν εκδικηση (καθως ημουν πολυ ανωριμη για να αντιμετωπισω την πιεση που μου ασκουσε ο πρωην μου), με αποτελεσμα να ''παρταρω'' και να κανω διαφορα με πολλα αγορια που εδειχναν το ενδιαφερον τους.Συντομα ακουσα και κακα σχολια απο παιδια της γειτονιας μου, του τυπου ειμαι περιεργη ''γκομενα'' και οτι ψαχνομαι.Ο καιρος περνουσε, το διαβασμα το ειχα αφησει πισω και με εφαγαν τα αγορια. Οι πανελληνιες ερχονταν. Ωστοσο, εγραψα ικανοποιητικα για την προσπαθεια μου. Ηταν δυσκολα τα θεματα το 2015, εβγαλα 13.300 απο Τεχνολογικη.Εκεινη την εποχη, γνωρισα μεσα απο την κολλητη μου το αγορι που μου αλλαξε τον τροπο σκεψης μου και επετρεψα στον εαυτο μου να αφεθω: Το αγορι που ειμαστε μαζι μεχρι τωρα. Στην αρχη ειμασταν φιλοι, καθως δεν ηθελα να τον ''χρησιμοποιησω'', οπως ειχα μαθει να κανω με τα αγορια. Επισης, με βοηθησε πολυ με το αγχος μου στις πανελληνιες. Στο τελος, εκανα εγω το βημα και απο τοτε ειμαστε μαζι. Το καλοκαιρι μετα τις πανελληνιες ηταν πολυ ομορφο.Μαζι του εμαθα πως ο ερωτας ειναι πραγματικα υπεροχο συναισθημα και δεν αξιζει να υποβαθμιζω τον εαυτο μου με τον καθενα. Ομως ειχα μια στεναχωρια, η κολλητη μου θα εφευγε για το εξωτερικο. Πηγα διακοπες και προσπαθησα να περναω οσο πιο πολυ χρονο γινεται με τα δυο αγαπημενα μου προσωπα.Εν τελει, περασα στο Πανεπιστημιο, Αθηνα κι ολας, στο τμημα Γεωγραφιας.Η κολλητη μου εφυγε για το εξωτερικο. Ετσι, εγω με το αγορι μου αρχισαμε να προσκολλωμαστε, καθως εκεινος δεν εχει (οπως λεει) φιλους για πολλα πολλα, κι εγω δεν ειχα καποιον αλλον να μοιραστω τον πονο μου. Παρ' ολο που επιτελους ειχα μια σχεση, ενιωσα μεγαλη μοναξια.Στη σχολη δεν εχω βρει ακομα παρεα. Τα παιδια της γειτονιας μου δε θελω να τα αντικρυσω, λογω του παρελθοντος.Η σχολη επισης εχει αρχισει να με κουραζει σαν αντικειμενο.Το αγορι μου μου φερεται ολο και πιο πιεστικα: Ζηλευει τον οποιονδηποτε, ζηλευει το ενδεχομενο να παω σε club, ζηλευει με το τι ανεβαζω στο facebook γιατι ειναι προσκολλημενος με το παρελθον μου.. και δε μου δινει χωρο για οτιδηποτε αλλο. Νιωθω μονη μου.Θελω να ξεφυγω. Θελω να ασχοληθω με το χορο και το θεατρο. Θελω να βαλω φτερα και να φυγω να παω να βρω την κολλητη μου. Δε θελω αλλη ζηλια. Τον αγαπαω πολυ, αλλα πιεζομαι. Αγαπητο 2016, θελω να μου εξασφαλισεις λιγη ηρεμια, ασφαλεια και να ασχοληθω με αυτο που αγαπω. Εμαθα απο τα λαθη μου και θελω επιτελους να το απολαυσω.