Με εντυπωσιάζει που τα σχόλια επικεντρώνονται στις παρονυχίδες της εξομολόγησης και παραβλέπουν τη μιζέρια στην οποία οδηγήθηκε η μέση οικογένεια.Το να κρύβει κάποιος τα παξιμάδια για να μην τα μοιραστεί με τους άλλους δεν είναι πια δείγμα τσιγκουνιάς ή φαταουλισμού. Δεν είναι καν ζήτημα προσωπικό για να ασχοληθεί κάποιος με τις αποχρώσεις του χαρακτήρα αυτού που το κάνει. Είναι κραυγαλέο δείγμα κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού. Μαύρος οιωνός για το μέλλον.
29.3.2017 | 20:37
Απορια
Έχω ένα θέμα ,που είναι κατα κάποιο τρόπο καθημερινό.Ίσως ακουστεί γελοίο αλλά εκθέτω τον προβληματισμό μου.Είμαι 22 και τρώω τα πάντα στο σπίτι που είμαι αλλά λόγω παραπανίσιων κιλών προσέχω και αποφεύγω τα λίπη.Συνεισφέρω στην οικογένεια από τον πενιχρό μισθό των 450 ευρώ και κατα διαστήματα αγοράζω κάτι έξτρα για να το φτιάξει η μητέρα για μένα.Η μητέρα δεν εργάζεται άρα κάτι απλό που ζητώ μου το ετοιμάζει π.χ. βραστό κοτόπουλο...Αλλα επειδή στο σπίτι είναι όλοι ζηλιάρηδες ,ακόμα και ζυμαρικά να ΄χουμε ,πετάγεται ο πατέρας και λέει περισσεύει απ'αυτό με ενα υφος.Τι να του πω οχι φιλε δε σου δινω ;Μου την δινει στα νευρα ..όπως π.χ. αν αγορασω κανα παξιμαδι ή τονακι που τα βαζω στο δωματιο και ανοιγουν και συρταρτια.Χαζο ακουγεται αλλα οταν ειναι καθημερινο και εισαι με το φοβο να μπεις σπιτι και να κρυψεις κατι που πηρες τοτε λες αντε να ψοφησω ζωη δεν ειναι αυτη ,να μην εχω ελευθερια ουτε στο σπιτι ,ουτε στο δωματιο των 30 τ.μ.
16
