ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παίρνω πολύ άσχημα την απόρριψη από το άλλο φύλο. Ενώ θεωρητικά ξέρω πως δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους και όλα τα σχετικά, πρακτικά το παίρνω πολύ πατριωτικά. Στεναχωριέμαι, επιμένω ενώ δεν υπάρχει λόγος και ενώ μπορεί να μη θέλω να γίνει και κάτι, μπορεί να γίνω φορτικη, παρεμβατικη, ακόμη και εκδικητή. Η λογική μου μού λέει πως δεν πάει έτσι, όμως η παρορμητικοτητα εκείνη την ώρα που ζω κάτι τέτοιο υπερτερεί. Ακόμη και αν τύχει να με διεκδικεί κάποιος άλλος, εγώ συνεχίζω να χάνω τον εαυτό μου σε κάτι ανύπαρκτο απλά και μόνο γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος δε με ήθελε(ακομη κι αν ξέρω πως και να μου πει σε θέλω παίζει πλέον να μη θέλω κάτι μαζί του). Το έχει ζήσει κανεις?