ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και κανα μισαωρο καθομουν και μια εγραφα και μια εσβηνα, δεν ηξερα απο που να ξεκινησω. Οποτε.. μαλλον θα καταληξω να εξηγω οτι ειμαι διαχειριστρια μαζι με αλλα παιδια (ειμαστε περιπου 10 ατομα) σε μια ομαδα στο facebook. Ολα τα παιδια τα γνωρισα απο την ομαδα τη περιοδο που ειχαμε καραντινα κι οταν γιναμε διαχειριστες, γνωριστηκαμε ολοι μαζι απο κοντα μετα τη καραντινα. Ολοι ειμαστε ανω των 30. Τοτε στη καραντινα ημασταν ενα βημα πριν πατησουμε τα πρωτα μας αντα. Καθ'ολη τη διαρκεια της καραντινας, η επαφη μας ηταν καθημερινη, με τα παιδια ειχαμε δεθει τοσο που ημασταν διπλα ο ενας τον αλλον εαν περνουσαμε κατι δυσκολο. Μεσα σε ολο αυτο, ειχα συχνη επαφη με εναν απο αυτους , με τον οποιο υπηρξε απο την αρχη μια ελξη αλλα ξεραμε και οι δυο οτι δεν μπορουσαμε να κανουμε κατι για αυτο λογω αποστασης. Μενει αρκετα χιλιομετρα μακρυα απο την Αθηνα οποτε ειχαμε αποφασισει απο κοινου να το αφησουμε. Υπηρξαν φορες που θελαμε να πουμε πραγματα αλλα προτιμουσαμε να τα πουμε απο κοντα εαν συναντιομασταν απο κοντα. Ως χαρακτηρες εχουμε καποια κοινα, δεν ανοιγομαστε ευκολα, για να ανοιχτουμε πρεπει να ειμαστε σιγουροι, εχουμε εντονη προσωπικοτητα. Το υπερ μας ειναι οτι ποτε δεν εχουμε παρεξηγηθει για κατι, μονιμα τσιγκλαμε ο ενας τον αλλον με χιουμοριστικο τροπο. Ειμαστε περισσοτερο φιλοι παρα την ελξη που υπαρχει. Οταν μαθαινε οτι δεν ειμαι καλα, εστελνε να μαθει αν ειμαι καλα και αν υπαρχει κατι που μπορει να κανει. Ηταν απλως εκει. Ολοι οι διαχειριστες στην ομαδα ειχαν καταλαβει απο την αρχη οτι κατι ετρεχε μεταξυ μας, και γενικοτερα μας πειραζαν, κατι που ακομη το κανουν πχ. "ειδες τι σου κανει αυτη? μαθε μπαλιτσα!" καθε φορα που τον "μαλωνα" χιουμοριστικα, κατι τετοια δηλαδη και γελαμε ολοι μαζι, αλλα μεχρι εκει. Μετα τη καραντινα, ειχε ερθει Αθηνα και ειχαμε βγει μονο μια φορα για καφε. Οταν ειχε ερθει , εγω ημουν διακοπες, κι οταν γυρισα Αθηνα, κανονισαμε να βγουμε τη μερα που θα εφευγε απο την Αθηνα. Δεν ηταν και καλο το timing γενικοτερα. Ο ηλεκτρισμος μεταξυ μας υπηρχε, δεν καναμε ομως κατι. Ξεραμε οτι δεν θα ηταν ευκολο αν γινοταν κατι. Δεν θελαμε να γινει κατι και ετσι απλα να φυγει. Αν ηταν να γινει κατι, προτιμουσαμε να γινει μονο εαν εκεινος εμενε Αθηνα ή εγω στα μερη του. Επομενως απλα με αγκαλιασε και εχω να τον δω εκτοτε. Καλυτερα που εγινε ετσι, κατα τη γνωμη μου. Συνεχιζουμε να εχουμε επαφες, αλλα σε φιλικο επιπεδο. Μια μερα που κουβεντιαζαμε, δειξαμε οτι υπηρχε ακομη καποιο ενδιαφερον και ειπαμε οτι ισως μια μερα μαθουμε. Ποιος ξερει. Θελω να ειναι καλα οπου κι αν ειναι. Εγω, ως αναπληρωτρια καθηγητρια, εχω αναρωτηθει τι θα γινοταν αν μια μερα μου στειλουν μηνυμα και μου πουν οτι προσληφθηκα σε σχολειο στα μερη οπου μενει. Θα εξελισσοταν το πραγμα προς το καλυτερο; Θα ταιριαζαμε ή οχι; Ως φιλοι η χημεια μας ειναι φοβερη παρα την ελξη που υπαρχει, αλλα ως κατι παραπανω; Και αν τελικα δεν παει καλα; Αν θα ειναι λαθος το timing επειδη μεχρι τοτε μπορει να εχει κοπελα; Και αν θα εχει μια διαφορετικη προσωπικοτητα απο αυτη που ξερω εδω και 3 χρονια; Δεν το ξερω αυτο. Mε τρομαζει το αβεβαιο και το αγνωστο. Μιας και γνωριζομαστε κοντα 3 χρονια και μονο μια φορα τον εχω δει απο κοντα. Ειναι διαφορετικο καποιος να ειναι φιλος σου, και διαφορετικο να ειναι εραστης/συντροφος σου. Nιωθω οτι θα ηταν ενα ρισκο για τη φιλια μας γιατι εχουμε χτισει μια ομορφη φιλια που δεν θα ηθελα να χαθει. Αυτο που περισσοτερο με τρομαζει ειναι οτι δεν θα ηθελα εκεινος να ειναι ενα ακομη μαθημα απο τα τοσα μαθηματα που εχω παρει, αλλα καποιος που θα μπορουσα να εχω στη ζωη μου. Εχει βιωσει καποιος απο σας τετοια εμπειρια;