ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συζηταω χθες με ενα συναδελφο στην part time δουλεια για το Παιδαγωγικο,το οποιο εχω τελειωσει...Μου λεει με ενα απολυτο - ξερολε υφος: > . Απο εκεινη τη στιγμη,εχω πλημμυρισει απο αγχος, το στομαχι μου ειναι βαρυ και ποναει. Ειμαι 25 ετων νεος ανθρωπος και προσπαθω να μην απελπιστω. Αλλα ειλικρινα οταν ερχεται ο αλλος, και μου λεει τετοια μετα αποκαρδιωνομαι πληρως. Και απογοητευομαι οχι μονο γιατι ειναι πολυ δυσκολο να βρεις εργασια,αλλα και για το οτι δεν υπαρχει ενθαρρυνση. Δηλαδη αυτος ο τυπος εχει παιδια,αυριο μεθαυριο ισως βρισκονται στην ιδια θεση με εμενα. Δεν θα χρειαστουν στηριξη και ελπιδα για να συνεχισουν τον αγωνα? Τι πετυχαινεις με το να λες στον αλλο με εμμεσο τροπο οτι δεν προκειται να βρει δουλεια? Δεν καταλαβαινω,ειναι καποιου ειδους ψυχολογικη βια , κακια? Αντι να σου δινει κουραγιο αυτος που θα μπορουσε να ειναι πατερας,αδελφος σου, σε ριχνει στον πατο. Και αυτο το αγχος το ρημαδι σε τρωει καθε μερα μετα. Και μετα εγω φταιω που δεν τον συμπαθω. Και μετα κανω κακο στον εαυτο μου με το αγχος,θα αρρωστησω στο τελος.. Ολα σκατα.