ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και ζούμε πλέον σε εποχές που ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία δεν αφορά μόνο το ρόλο της μάνας και που η καθεμιά από εμάς έχει πια την δυνατότητα της προσωπικής επιλογής για το πώς θα ζήσει τη ζωή της(με ή χωρίς παιδιά, με ή χωρίς "επίσημο" σύντροφο κτλ) και χωρίς να αντιμετωπίσει την κατακραυγή που θα αντιμετώπιζε παλιότερα(ή έστω σε αρκετά μειωμένο βαθμό σήμερα), εντούτοις εξακολουθεί να επικρατεί η άποψη ότι ΟΛΕΣ οι γυναίκες θέλουν να κάνουν παιδιά, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Και πως ακόμα κι αυτές που δηλώνουν 100% συνειδητοποιημένες ότι δεν επιθυμούν να γίνουν ποτέ μάνες, είναι θεωρητικά βέβαιο πως θα αναθεωρήσουν όταν στενέψουν τα βιολογικά τους όρια. Η προσωπική μου άποψη δε με βρίσκει σύμφωνη με αυτό, επειδή πιστεύω πως ακριβώς επειδή ζούμε πλέον σε μια πιο σύγχρονη εποχή με περισσότερες ελευθερίες και για τα δυο φύλα, καμιά γυναίκα που ξέρει τι θέλει για τον εαυτό της και τη ζωή της δε θα πιεστεί να αναθεωρήσει τα θέλω της εξαιτίας κοινωνικών επιταγών, αντίστροφης μέτρησης της αναπαραγωγικής της ικανότητας ή του "κινδύνου" να τη πει γεροντοκόρη η γειτόνισσα.Τι γίνεται όμως με το απέναντι στρατόπεδο, εκείνο των αντρών; Μήπως οι άντρες δεν έχουν δεχτεί ανάλογες πιέσεις τα παλιότερα κυρίως χρόνια; Πόσοι ομοφυλόφιλοι εξαναγκάστηκαν σε μούφα γάμους επειδή ήταν κατακριτέο να ζήσουν τη ζωή τους όπως ήθελαν; Ή πόσοι απειλήθηκαν, είτε με έμμεσο είτε και με άμεσο τρόπο να "αποκαταστήσουν" την κοπέλα με την οποία έβγαιναν επειδή την είχαν "μαγαρίσει κι ατιμάσει στην κοινωνία";Με όλα αυτά λοιπόν μου δημιουργήθηκε η απορία: είναι τόσο σίγουρο πως στην σημερινή εποχή και πάλι οι γυναίκες είναι που καίγονται περισσότερο για γάμο και παιδιά; Θεωρώ πως η μητρότητα είναι μακράν πιο δύσκολη από την πατρότητα, όχι μόνο επειδή η γυναίκα τραβά το ζόρι της εννιάμηνης κύησης και του τοκετού, αλλά κι επειδή το 99% του βάρους της φροντίδας ενός παιδιού(ειδικά από τη βρεφική μέχρι τη νηπιακή ηλικία) πέφτει σε αυτήν. Επίσης, και στην περίπτωση πιθανού διαζυγίου, η γυναίκα "φορτώνεται"(συγχωρέστε με για την έκφραση) το/τα παιδί/παιδιά κι όχι ο άντρας. Για παράδειγμα, με βάση όσους χωρισμένους πατεράδες γνωρίζω από το φιλικό και συγγενικό μου κύκλο, ο ρόλος του πατέρα καθορίζεται απλά στις επισκέψεις του παιδιού το σαββατοκύριακο και τις γιορτές και τον ένα μήνα το καλοκαίρι, ενώ πέραν αυτού η ζωή τους κυλά παρόμοια με όπως πριν κάνουν παιδί/παιδιά. Για τις χωρισμένες μητέρες όμως δεν ισχύει αυτό.Συνεπώς, βγάζω το συμπέρασμα πως για τον άντρα είναι πολύ πιο εύκολη η απόφαση να γίνει γονιός, ενώ μια γυναίκα πρέπει να αναλογιστεί κι όλα αυτά που συνεπάγονται και που θα εξαρτώνται περισσότερο από εκείνη παρά από εκείνον. Άρα, μήπως τελικά υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συναντήσουμε γυναίκα παρά άντρα που δεν επιθυμεί παιδιά;