ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηταν το 1986 όταν η εξαδέρφη μου η Ελένη μας γνώρισε τον Τζέημς τον φίλο της, τον άνθρωπο με τον οποίο ήθελε να μοιραστεί τη ζωή της. Ο Τζεημς ηταν ενας διμετρος άντρας χημικος με πολυ καλη θεση και ηταν ετοιμος να τα παρατησει ολα για να ερθει στην Ελλάδα να ζησει με την Ελένη. Το μεγαλο προβλημα για την τότε (αλλά και για την τωρινή ίσως) ελληνική οικογένεια - για τη δικη μας τουλαχιστον- ηταν οτι ο Τζέημς ηταν μαύρος. Αράπης όπως τον αποκαλούσε ο θείος μου - ο πατέρας της Ελένης- νέγρος όπως τον αποκαλούσε ο δικός μου πατέρας ο οποίος ειχε διαβάσει και Καββαδία και χρησιμοποιούσε μια πιο αριστερή - τρομάρα του- έκφραση. Μα βρε κορίτσι μου έλα στα σύγκαλα σου της έλεγε η μάνα της μεχρι και σπίτι της έταζε και αυτοκίνητο η άλλη δε θεία μου ρώτησε αν υπήρχε περίπτωση τα παιδιά της να βγουν χαζά επειδή θα είναι από μαύρο πατέρα (το οτι ο μαυρος ηταν χημικός ενώ ο δικός της γιος τρόμαζε να περασει τις τάξεις στο σχολείο βέβαια δεν έπαιζε κανένα ρόλο). Η δική μου μάνα βέβαια ως πιο φιλελεύθερη εστίαζε στο αισθητικό μέρος της υπόθεσης οτι σε αυτη την περιπτωση τα παιδιά βγαίνουν μιγάδες (λες και ολα τα παιδια ειναι ξανθά με γαλανά ματάκια). Με πίκρα θυμάμαι η ξαδέρφη μου η οποία τοτε ηταν 24 ετων κι εγω 12 μου ειχε ανακοινώσει την απόφαση της να παντρευτει και να φυγει στην Αμερική μαζί του γιατί όπως σωστά είχε διαγνώσει η ελληνική κοινωνία δεν θα δεχόταν με τίποτα και ποτέ τα παιδιά που θα έκανε. Ο γάμος έγινε στην Αμερική με εμένα τρισευτυχισμενο για το ταξιδι που θα κάναμε και τους γονεις και τους δικους μου και της Ελενης ανακουφισμένους γιατι ο γαμος θα γινοτανε μακρυα και δε θα γινομασταν ρεζίλι. Η Ελένη έκανε τρια θαυμάσια παιδιά το ένα καλυτερο απο το άλλο δυο γιους και μια κορη κουκλίτσα. Ο Τζεημς αποδειχτηκε άντρας και συζυγος καλύτερος απο τον καθένα. Τη φρόντισε μεχρι την τελευταία μέρα της ζωής της και δεν έφυγε απί δίπλα της ούτε μια στιγμή. Τώρα μετά από τόσα χρόνια που όλοι οι τότε εμπλεκόμενοι (εκτός από τη μητέρα μου) δεν ζουν πια αρνούμαι να δεχτώ ότι σαν οικογένεια χάσαμε ότι καλύτερο είχαμε. Την Ελένη μας η οποία με δάκρυα στα μάτια μου είχε πει εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ στο σπίτι μας ότι θα έφευγε. Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτή η κοπέλα με τα τόσα όνειρα τα τόσα προσόντα και την τόση αγάπη που είχε μέσα της δεν υπάρχει πια. Γεια σου ρε ξαδέρφη να είσαι ευτυχισμένη εκεί που πας. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.