ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με έχουν κυριέψει αρνητικές σκέψεις ως προς ένα θέμα, βασικά έναν άνθρωπο. Πρόκειται για τον αδερφό της μάνας μου. Πριν 2 χρόνια πέθανε η γυναίκα του, με την οποία δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις ποτέ. Δώσαμε 1000+ ευρώ σε αεροπορικά για να πάμε σε κηδείες και μνημόσυνα και αυτή αν παντρευόμουν θα έβρισκε δικαιολογία να μην έρθει αλλά βλέπεις αυτός χρειαζόταν "συμπαράσταση". Παιδιά δεν έχουν και τώρα συνειδητοποίησε ότι δεν θέλει επαφές με το σόι της το οποίο έτρωγε στη μάπα για 30+ χρόνια. Ήρθε εδώ το καλοκαίρι και κάπου εκεί άρχισα να αντιπαθώ τον αγαπητό θείο που θυμόμουν όταν ήμουν 10 χρονών. Απλωμένος στον καναπέ που θα κοιμόμουν εγώ για να βολευτεί ο πασάς στο κρεβάτι μου 12 η ώρα το βράδυ να βλέπει μουσική εκπομπή στη διαπασόν και εγώ να θέλω να κοιμηθώ για να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά. Να τρέχει τον επίσης μεγάλης ηλικίας πατέρα μου και αρκετά πιο καταπονημένο στα νοσοκομεία γιατί είχε σπυράκι και νόμιζε ότι έπαθε καρκίνο σαν την αγάπη του. Γενικά να έχει μια άνεση άρρωστη και να μην είναι ούτε στο ελάχιστο διακριτικός. Το χειμώνα πέρυσι ορκίστηκα. Θεώρησα ότι με δεδομένη τη "συμπαράσταση" που του προσφέραμε την προηγούμενη χρονιά και το ότι πήγε η μάνα μου 5 φορές να του συμαζέψει το σπίτι το λιγότερο που είχε να κάνει ήταν να μπει σε ένα αεροπλάνο και να έρθει για την αγαπημένη του ανηψιά όπως λέει. Του το είπαμε χονδρικά η απάντηση ήταν δεν έρχομαι γιατι δεν βόλευε να κάτσει και όλο το πάσχα και να πάμε εμείς να κάνουμε εκεί πάσχα και το μνημόσυνο λίγο μετά και να κρατάω το πτυχίο να του το δείξω. Κάπου εκεί νομίζω πέθανε για μένα.Ήρθε και πέρυσι το καλοκαίρι. Μόνος του αποφάσισε πότε θα έρθει και πότε θα φύγει. Δεν ρώτησε αν πειράζει ή βολεύει έτσι για το τυπικό. Περνούσα δύσκολα στη δουλειά που έκανα και μου γυρνούσε το μάτι να γυρνάω σπίτι και να τον βλέπω απλωμένο στον καναπέ με το τηλεκοντρολ στο χέρι λες και είναι στο σπίτι του να σχολιάζει μέσα στη μιζέρια τα πολιτικά. Λες και έναν άνθρωπο 82 χρονών χωρίς προβλήματα υγείας που του έμεινε κληρονομιά από το σοι της πεθαμένης τον αγγίζει ότι κάνει ο Τσίπρας. Τώρα περιμένει να ψάξει η μάνα μου να του βρει σπίτι να έρθει να ζει εδώ. Θέλει να το πάρει στο όνομα της. Της λέω αν έχει σπίτι στο όνομα σου θα είναι λες και του χρωστάς και δεν το δέχεται. Κοιτάνε διάφορες αγγελίες από ότι άκουσα και το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος. Είμαι στη φάση που ψάχνω δουλειά και σε λίγο καιρό θα αρχίσω να κάνω αιτήσεις για μεταπτυχιακά και γενικά ζω μια τεράστια αβεβαιότητα γιατί έχω κάνει και στα της σχολής μου κάποια λάθη. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να τον έχω στα πόδια μου να λέει τη γνώμη του για όλα μέσα στην ευτυχία πλέον. Παίρνει τηλέφωνο πρωί - βράδυ εδώ και αν δεν απαντήσουμε μπορεί να πάρει και 5 φορές. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν ζει εδώ απλά θα έρχεται να τρώει και μετά θα κάνει τη ζωή του όπως λέει η μάνα μου. Και βασικά αν ήταν φυσιολογικός άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι δεν πρέπει να την επιβαρύνει και ότι πρέπει να δίνει χώρο στην οικογένεια της να ζει χωρίς αυτόν στη μέση μπάστακα. Νιώθω ότι αν έρθει εδώ και εγώ μείνω εδώ για master θα σιχαθώ τη ζωή μου να τον βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου και θα φτάσω στο σημείο να περιμένω να πεθάνει και αν πάω αλλού για το master ότι δε θα θέλω να γυρνάω στο σπίτι μου.