ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δε μου άρεσαν οι προφορικές εξετάσεις, πόσο μάλλον όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο. Η πρώτη-πρώτη φορά που έδωσα προφορικά ήταν για το δίπλωμα των γαλλικών. Ήμουν 13 χρονών και είχα τόσο πολύ άγχος! Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον μέτριο, ετοίμασα το θέμα μου, είπα ό,τι είχα να πω, δεν απάντησα όμως στην ερώτηση της εξετάστριας (είναι δόκιμος ο όρος; δεν ξέρω). Δεν κατάλαβα τι με ρώτησε, είχα φρικάρει κιόλας γιατί ήταν λίγο ξυνή, φαινόταν ότι δεν είχε υπομονή, έπινε και τη φραπεδιά της έχοντας τα πόδια απλωμένα στο γραφείο - σιγά κοπελιά, ούτε εμείς θέλαμε να βρισκόμασταν εκεί αλλά τι να κάναμε! Εν τέλει, βγαίνω απ΄την αίθουσα, πάω στη μαμά μου που με περίμενε εκεί που ήταν και άλλοι γονείς και βάζω τα κλάματα. Κλάμα, με αναφιλητά! Και η μάνα μου αντί να με πάρει αγκαλιά και να φύγουμε, επέμενε να λέει "δεν καταλαβαίνω, γιατί κλαις, σου είπε κάτι; σε πρόσβαλε;" μπροστά σε όλους! Όπου είχαν μαζευτεί γύρω μου ένα σωρό άλλοι γονείς και οι μισοί έλεγαν "δεν πειράζει" ή "αχ μωρέ είναι ευαίσθητο το κακόμοιρο" και οι άλλοι μισοί ρωτούσαν για τα θέματα. Και η μάνα μου επέμενε να με ρωτάει γιατί κλαίω και ούτε αγκαλιά με είχε πάρει, μου είχε πει "ας διάβαζες καλύτερα" και "τι να κάνουμε τώρα, δεν καταλαβαίνω γιατί κλαις" και όσο μου τα έλεγε αυτά εγώ έκλαιγα ακόμα περισσότερο γιατί στη στενοχώρια και το άγχος μου είχε προστεθεί απόρριψη και το πόσο πολύ εκτεθιμένη ένοιωθα απέναντι στους άλλους και δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου δε με έπαιρνε να φύγουμε παρά μόνο ήθελε να μάθει επιτόπου γιατί έκλαιγα. Θέλω πολύ να διαγράψω εντελώς απ΄το μυαλό μου εκείνη τη μέρα και εκείνα τα συναισθήματα.