ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να φτάνεις 50 χρονών και να καταλαβαίνεις πως ο άνθρωπος με τον οποίον μοιράστηκες τη ζωή σου και δημιούργησες οικογένεια, δεν ήταν ο κατάλληλος. Πως αν σου δινόταν η επιλογή δεν θα τον ξαναπαντρευόσουν ή θα έδινες περισσότερη βάση πρώτα στις σπουδές σου. Κι εκεί που νόμιζα ότι η μητέρα μου είναι ψυχρή ορθολογίστρια που δεν την συνεπαίρνουν ρομαντισμοί κλπ, σήμερα κατάλαβα πως και ρομαντική ήταν και όνειρα είχε και όλες αυτές τις κοριτσίστικες 'ροζ' σκέψεις, στην ηλικία μου... Ωστόσο απογοητεύτηκε. Γι' αυτό πριν λίγο μου είπε "πραγματική ευτυχία σε ένα ζευγάρι δεν υπάρχει" και "ο γάμος είναι λαχείο, καλά λένε"... Ήθελα απλά να βάλω τα κλάματα. Την έχω ξανακούσει να το λέει αυτό, πως τελικά για το μόνο πράγμα που δεν μετάνιωσε είναι για τα παιδιά της, όλα τα υπόλοιπα αν μπορούσε θα τα άλλαζε. Τα είχε πει ένα βράδυ στον πατέρα μου και νόμιζε πως εγώ κοιμόμουν, αλλά τα είχα ακούσει όλα... Λυπήθηκα. Κι ακόμα λυπάμαι. Μπαίνω καμιά φορά στη θέση της και αισθάνομαι πως πνίγομαι, πως δεν αντέχω. Και το μόνο που εύχομαι είναι να μην καταλήξω κι εγώ να μετανιώνω για μια τέτοια επιλογή. Ύστερα από μια τέτοια εξομολόγηση της μητέρας μου, νομίζω πως έχω να φοβάμαι περισσότερα πράγματα απ' όσα φοβόμουν μέχρι τώρα. Α ρε μάνα... Τσακωνόμαστε, φωνάζουμε, μου τη δίνει η απολυτότητά σου και άλλα πολλά αλλά πάντα ήξερα ότι σου άξιζαν καλύτερα απ' όσα έχεις τώρα!