ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμφάνισα έντονη ασθενοφοβία μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στο κεφάλι.Τόσο ο τρομακτικός τρόπος που συντελέστηκε το ατύχημα όσο και το χτύπημα καθεαυτό σε συνδυασμό με την επιρροή που άσκησε πάνω μου ένας ήδη ασθενοφοβικός φίλος μου , μου δημιούργησε σιγά σιγά στα 17 μου μια ιδέα ότι δεν είμαι καλά. Μέσα σε ένα εξάμηνο από το χτύπημα ήμουν πλέον πέρα από τρομαγμένος , γεμάτος ψευδοπαθολογικά συμπτώματα , ψευδής απώλεια όρασης , ψευδείς πόνοι σε οποιοδήποτε σημείο , τρέμουλο στα χέρια , στα πόδια , ψευδής απώλεια ισορροπίας , αίσθημα επικίνδυνου καρδιακού παλμού , ανακοπής , τρομακτικοί πονοκέφαλοι .... το σώμα μου είχε καταρρεύσει .... παραδόξως κάποια συμπτώματα ήταν αντιληπτά και από τρίτους , μετά από έκρηξη άγχους ανέβαινε η θερμοκρασία του δεξιού μου χεριού με παρουσία πονοκεφάλου κάτι που αντιλαμβάνονταν και οι φίλοι μου. Μπήκα σε νοσοκομείο 2 - 3 φορές έχοντας μια επίγνωση ότι μπορεί να κάνω λάθος. Την λύση την έδωσε μία ψυχολόγος , όχι με τις γνώσεις της αλλά με την μεταξύ μας επαφή , μου χτύπησε το πιο ευαίσθητο κομμάτι του χαρακτήρα μου , αυτό της ευφυίας. Με μία φράση της μου εξήγησε ότι η κατάστασή μου είναι χαζή και προβλέψιμη , αυτό με έκανε να πεισμώσω δεδομένου ότι η ευφυΐα μου ήταν το βασικότερο εργαλείο μου και ήταν πλέον θέμα γοήτρου να υπερασπιστώ την αντίληψή μου. Μέσα σε 1 εβδομάδα , δεν ξανά ασχολήθηκα ποτέ με κανένα σύμπτωμα , πολλά χρόνια μετά κατάλαβα ότι η ασθενοφοβία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Είμαι από αυτούς τους χαρακτήρες που διαβάζω πολύ , μου αρέσει η ιατρική , η βιολογία , έχω έντονη αίσθηση του σώματός μου και επίγνωση σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους των σωματικών μου λειτουργιών.Ο τρόπος όμως με τον οποίο αντιμετώπισα την ασθενοφοβία , ήταν να μην λαμβάνω υπόψιν τα διάφορα συμπτώματα , μέχρι που έφτασα σε σημείο να έχω έντονο καρδιακό πρόβλημα που αισθανόμουν συνέχεια αλλά επιδεικτικά παράβλεπα να κοιτάξω. Μία γιατρός , σε μία εξέταση για κοινό κρύωμα , κατάλαβε την κατάστασή μου , μου βρήκε πίεση στα ύψη και με κατάφερε να πάω σε καρδιολόγο , όπου βρήκαμε μια σειρά από προβλήματα , ευτυχώς αναστρέψιμα ... Δεν ξέρω πως να συμβουλέψω ένα νέο παιδί με τα ίδια συμπτώματα , σίγουρα είναι μαρτύριο να φοβάσαι κάθε μέρα για το παραμικρό , το πρόβλημα είναι ότι τελικά ο ασθενοφοβικός δεν μπορεί να ξεχωρίσει ένα αληθινό σύμπτωμα από ένα ψεύτικο.Ένα άτομο σαν και μένα μπορεί να αναγνωρίσει με ακρίβεια αν ένας πόνος στο πόδι προέρχεται τελικά από την μέση (αν και δεν είμαι γιατρός) αλλά την ίδια στιγμή κινδυνεύω να αγνοήσω ένα γλαύκωμα .Είμαι αυστηρά κατά των ψυχιατρικών φαρμάκων , γιατί θεωρώ ότι λειτουργούν χοντροκομμένα , πάνω στα συμπτώματα και όχι στο αίτιο . Το μόνο που έχω να πω είναι κουράγιο στον καθένα που έχει αντίστοιχα προβλήματα , αυτά τα προβλήματα είναι και προβλήματα που σε απομονώνουν μιας και η ψευδαίσθηση εξορισμού , δεν δύναται να την μοιραστούμε χωρίς να μας παρεξηγήσουν.