ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονεις μου με ξεχωριζουν απο τον αδελφο απο πολυ μικρη ηλικια, με την εννοια οτι θα με κατηγορουσαν για οσα εκανε εκεινος, θα με βριζανε μπροστα του, θα με εκθεταν μπροστα σε φιλους και γνωστους και μετα θα εφερναν το αγιο παραδειγμα που υπαρχει στη ζωη τους τον αδερφο μου. Ημουν παντα προσγειωμενη και προσπαθουσα να κανω οτι μου λενε να δειξω οτι ενδιαφερομαι ωστε να παρω πισω την αναγνωριση απο εκεινους, αυτο ειναι που μου λειπει, που παρολα οσα και αν κανω γι αυτους, οση αγαπη και κατανοηση αν δειξω, παντα γυρνανε σε εκεινον( σημειωση ο αδελφος μου χτυπαει τον πατερα μου και για πλακα και βριζει και τους δυο) οι γονεις μου ομως συνεχιζουν και του δινουν λεφτα, τον υποστηριζουν καθε φορα που παω να εκφρασω τα αρνητικα μου συναισθηματα και αποψεις για την συμπεριφορα του προς εμενα, στους ιδιους και προς τους αλλους ανθρωπους. Δεν εχω ψυχικη ηρεμια εδω και πολλα χρονια, ειμαι συνεχεια σχεδον κακαδιαθετη διοτι ειναι μια διαθεση που κυκλοφορει πολυ μεσα στο σπιτι μας μιας και ολοι φωναζουν στο τελος πως δεν αντεχουν, τωρα πια δεν μπορω να ξυπνησω ουτε με ησυχια επειδη θα ακουω την φωνη του αδερφου μου που θα ζηταει να πανε να του αγορασουν φαι και αν αρνηθουν θα αρχισει να τους βριζει. Υπαρχουν φορες που θα τον ''μαλωσουν'' η θα του φωναξουν, ομως ακριβως 5 λεπτα το πολυ μετα απο την ''συγκρουση'' θα ειναι και καλα αγαπημενοι. Το θεμα ειναι οτι βαρεθηκα και δεν αντεχω να με κατηγορουν για τα παντα, δεν αστειευομαι τα παντα και σαφως μου τα φορτωνουν ολα απο δουλειες του σπιτιου μεχρι και τα δικα τους συναισθηματα αναγκαζοντας μονο εμενα να ακουω ποσο χαλια ειναι η ζωη τους ξανα και ξανα και ξανα απαιτωντας μονο απο εμενα να δειξω κατανοηση λες και ο αλλος ειναι ανικανος να τα κανει ολα αυτα. Με εχει επηρεασει πολυ αυτο και με εκανε να ωριμασω πολυ γρηγορα εχει βεβαια συνεπειες μιας και πχ οταν βγαινω με φιλους θα ειμαι πολλες φορες δυστιχισμενη επειδη κατι θα εγινε στο σπιτι και θα φταιω παλι εγω , δεν γινεται να τα συζηταω ολα αυτα με τους φιλους μου συνεχεια και ετσι τα κραταω για τον εαυτο μου, ντρεπομαι κιολας καποιες φορες να μιλαω ετσι για τους γονεις μου γιατι τους αγαπω καταβαθος, ομως δεν αντεεχω πια ολο αυτο και οσο και αν προσπαθησω να τους πω ποσο ασχημα νιωθω δεν καθονται καν να με ακουσουν απλως λενε δεν μπορω να το συζητησω αυτο τωρα και φευγουν, γυνανε την πλατη και αυτο γινεται εδω και πολλα χρονια.Εχω παει σε ψυχολογο και το εχω συζητησει και εκανα οσα μου ειπε για να το αντιμετωπισω μπορει να με βοηθουσαν στην αρχη μετα ομως το ιδιο πραγμα. Λυπαμαι πραγματικα ενω προσπαθω να εχω μια καλη σχεση με τους γονεις μου δεν τα καταφερνω ειδικα τωρα πια που εχει φουντωσει το πραγμα και μετα απο τσακωμους θα ερθουν και θα αρχισουν να μου μιλανε κανονικα λες και δεν εγινε τιποτα, να τα θαψουμε ολα μεσα μας δηλαδη ωστε να εκραγουν μια μερα. Θελουν κανουν πραγαμτα για εμενα η μπορει να μου πουν οτι θα μου δωσουν λεφτα για να παρω κατι και τετοιου ειδους υλικα πραγματα ενω εγω αυτο που χρειαζομαι αυτη την στιγμη ειναι η δικη τους κατανοηση,αγαπη αλλα και δικαιοσυνη.Θα μου πειτε βεβαια πολλες οικογενειες ειναι ετσι και χειροτερα, ομως ειναι ασχημο για το καθε παιδι αυτο.