ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μία ζωή ακούω " κάνε υπομονή καλή μου όλα καλά θα πάνε" και όταν περνάνε έρχονται ακόμα χειρότερα. Μια ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τρέχουμε σαν οικογένεια στα νοσοκομεία. Μια ζωή έχουμε οικονομικά προβλήματα. Πάντα όμως. Ποτέ δεν ήμασταν καλά. Έχω φτάσει τα 23 και φοβάμαι να ονειρευτώ γιατί ξέρω ότι τίποτα δε θα πραγματοποιηθεί όσο και να προσπαθώ και προσπαθώ πολύ στα αλήθεια. Τα βράδια πλέον δεν κοιμάμαι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κλαίω σιγά για να μη με ακούσουν τα αδέρφια μου και οι γονείς μου. Δε θέλω να ζω έτσι. Δε θέλω να πονάω άλλο. Αυτό που με στεναχωρεί είναι πως μας έρχονται καταστάσεις που δεν είναι στο χέρι μας ούτε να τις αποφύγουμε ούτε να τις αλλάξουμε. Και το ξέρω οτι η ζωή είναι ωραία αλλά αν είναι να γελάω μια φορά και να πονάω εννιά πώς να τη βλέπω ωραία?